Saxofonist/componist Matthias Van Den Brande die zowel als sideman als met z’n eigen trio reeds hoge ogen gooide in de internationale jazzwereld, komt nu op de proppen met zijn nieuwe album waarop hij zich liet inspireren door de schilderijen van Mark Rothko.
De titel is alvast lichtjes ironisch, wetende dat Matthias zelf kleurenblind is. Maar dat hoeft duidelijk geen struikelblok te zijn om prachtige kleurrijke auditieve tableaus te schilderen Zijn oorspronkelijke trio met drummer Wouter Kühne en bassist Tijs Klaassen werd voor deze gelegenheid versterkt met een extra kwast van trompettist Jean-Paul Estiévenart. Het harmonieuze klankkleuren pallet vaart daar wel bij.
Ook Mahler zijn muziekfilosofie dat de ruimte tussen de gespeelde noten even belangrijk is als de noten zelf, houden ze indachtig. Zeker geen standaard jazz dus. Het genre wordt grenzeloos, creatief, origineel en behoorlijk virtuoos afgetast. Net zoals Rothko dus de schilderkunst verkende. Sterke ritmische patronen die uit verschillende hoeken van de wereld op het canvas worden gespetterd met dito melodieën.
Dromerig met subtiel drumwerk in Lunar Landscapes dat gaandeweg iets wilder om zich heen begint te slaan. Seagram Murals dat nog meditatiever van sfeer is en zelfs iets dat op een drone-achtige synth lijkt, bevat. Een ultrakort enkel sax en trompet duelletje Chapel I. Untitled Stories met Braziliaanse ritmiek en licht Oosters aandoende progressies. Unisono-breaks en bebop polyritmes kenmerken Multiforms. Als er een Chapel I bestaat, moet er volgens de algemene regels van de logica ook een Chapel II volgen en die is toebedeeld aan een abstract solo bas experimentje, dat van ons langer mocht duren ook.
Het klapstuk van het album is voor ons echter het behoorlijk magistrale Trickling Stardust, dat zijn naam alle eer aandoet. Gestreken bas, tintelende trompet, sax en drums die de compositie dynamiek geven en laten openbloeien als een fiere anemoon. Ideale verwenning voor de oren op een katerige zondagmiddag. Even gezellig vertoeven is het voor ons in Yellow Fields, zorgeloos kauwend op een zoete grashalm en genietend van de afwisseling tussen even zoete melodische uitspattingen en meer bitterheid. De uit totale stilte vertrekkende atonale drone van Aeolian Harp fungeert als intro voor The Subway die ons denderend swingend uit het universum van Matthias en Rothko voert, waar we liever nog even bleven, maar daar is de repeatknop voor uitgevonden. Hun sterkste plaat tot op heden.
Website – Spotify – Facebook – Instagram
