Het tot stand komen van Julie Byrne’s derde langspeler kunnen we niet meteen een vakantiewandeling noemen. Tijdens de opnames kwam immers haar creatieve partner en tevens producer van de vorige plaat Not Even Happiness Eric Littmann onder nogal geheimzinnige omstandigheden, om het leven. Het album werd na allerlei omzwervingen uiteindelijk afgewerkt in New York met de hulp van producer en visueel kunstenaar Alex Somers ook wel bekend van zijn werk met Sigur Rós.
Rouw en hoe ermee omgaan is meteen een groot thema geworden op deze wonderlijk mooie plaat die net iets voller klinkt dan zijn voorganger.
Mooi ingetogen gaat het van start met titelnummer The Greater Wings. De mooie stem van Byrne neemt meteen een glansrol voor haar rekening langzaam omringt door prachtige strijkersarrangementen en de backing vocals van Nadia Hulett. Portait of a Clear Day is broos gitaargetokkel, breekbare zang, een harpje dat de kop opsteekt en een eenzame strijker. Mijmeringen over een oude liefde?
Op het eveneens als single uitgebrachte Moonless maakt de gitaar even plaats voor piano en het harpspel van Marilu Donovan dat tegelijkertijd uitgesproken maar toch subtiel aanwezig is. Summer Glass, ook al een single, wordt gedragen door synths, de mooie strings van Jake Falby en Alex Somers en alweer die mooie harpklanken die Julie’s stem als het ware als een warm nest omringen.
Summer’s End dan. Een ietwat bevreemdende etherische, ongrijpbaar instrumentaal nummer waar het goed vertoeven is.
In Lightning Comes up From The Ground zit zwoele ingetogen en weemoedige erotiek met een verrassende contrabas. Eén van de hoogtepunten op deze toch al hoge toppen scherende schijf. Vrij ritmisch op een drafje komt Flare ons dan weer tegemoet met zijn analoge synthesizerklanken, centraal alweer die mooie stem die je even weg doet dromen en waar toch een behoorlijke sensualiteit van uitstraalt.
Een stem en de synth van Eric Littmann. Meer is er niet nodig om van Conversation is a Flowstate een beklemmend mooi werkstukje te maken.
Op Hope’s Return worden de gitaren met de strijkstok beroerd wat voor een speciaal ritme zorgt en er wordt nogal met de stemmen gegoocheld op productioneel vlak wat voor een mysterieus gesluierde sfeer zorgt. Death is the Diamond tenslotte is een sobere statige en intieme afsluiter die je na het laatste akkoord een beetje verweesd achterlaat.
The Greater Wings is een plaat van intense schoonheid geworden. Vleugels naar de grote doorbraak? Wie
zal het zeggen.
