Om de drie jaar levert John Grant een nieuwe plaat af; The Art Of The Lie is ondertussen al zijn zesde solo langspeler. Het nieuwe album heeft twee hoofdthema’s. Zoals altijd vecht hij de politieke malaise in Amerika aan (Grant heeft al jaren zijn geboorteland ingeruild voor IJsland) met zijn nationalistische christelijke beweging en bekrompen Republikeinse partij die LGBTQ+ mensen en niet-blanken aanziet als ongewenste personen die zich gedwongen moeten bekeren tot het christendom. Het andere grote thema in zijn werk is het ouderschap. Grant probeert de verwarring te verwoorden die hij voelt over de manier waarop hij met mannen omgaat. Zijn ideeën daarover komen namelijk helemaal niet overeen met wat Grant meekreeg van zijn ouders. Zoals altijd behandelt hij die thema’s met gitzwarte humor.
Grant nam The Art Of The Lie op met producer Ivor Guest, die eerder samenwerkte met Grace Jones en Brigitte Fontaine, toevallig twee artiesten waar John naar opkijkt. Guest mocht de muzikanten kiezen die meewerkten aan het album en dat zijn Dave Okumu (The Invisble) op gitaar, bassist Robin Mullarkey (Roisin Murphy, Steve Wilson, Quincy Jones…) en Sebastian Rochford (Polar Bear) op drums. De Schotse singer-songwriter Rachel Sermanni verzorgt de backings. Deze muzikanten verwerkten het “John Grant drama” in een futuristische funksoundtrack met een 80’s knipoog.
Die 80’s funk hoor je in openingsnummer All That School For Nothing, het groovy Meek AF. en de aanstekelijke floorfiller It’s A Bitch. In de andere liedjes doet John het iets gemoedelijker aan, het machtig mooie Marbles is gebouwd op eighties synthklanken, tijdens het sobere Father (volgens Grant een van de mooiste nummers die hij ooit geschreven heeft) zingt John met een vocoder op een jaren tachtig drumcomputer beat en ingetogen synths. Mother And Son heeft diezelfde sfeer en doet ons denken aan de eerste soloplaten van Grant.
Ook in het wondermooie Daddy keert John terug naar zijn meer bombastische beginperiode. The Child Catcher en Laura Lou hebben een 80’s Vangelis sfeertje en die sfeer past perfect bij de dramatische Grant stijl. Afsluiter Zeitgeist is een machtig mooie ballad zoals alleen John Grant die kan schrijven.
Op The Art Of The Lie hoor je een John Grant op zijn best met prachtige donkere ballads die hij afwisselt met funky dansbare tracks die het geheel iets lichter maken. Wie de magie van de eerste John Grant albums miste in Love Is Magic en Boy From Michigan kan die zeker terug vinden in de nieuwe plaat, de groovy kant krijg je er gratis bij.
