Je kan gerust stellen dat Jean-Marc Lederman een innovatieve muzikant was én blijft wat betreft elektronische en avant-garde muziek. Experiment staat centraal en daarbij werkte hij samen met artiesten als Alain Bashung, The Weathermen, The The, Front 242, Julianne Regan en Frank Spinath. Daarnaast leverde hij ook heel wat muziek aan voor films en games en schreef hij het boek The Mysterious Manuscript of Gabriel Garcia Marquez (2021).
De laatste jaren kregen we vooral solo-werk van hem te horen, waarbij hij telkens rond een bepaald thema werkte (Soul Music For Zombies (2023), The Bad-Tempered Synthesizer (2021)) maar ook enkele releases met het Rohn-Lederman-project en releases die hij samen met Jean-Luc De Meyer schreef.
Met elke release tart hij genres, met de synths als rode draad. Ook op zijn nieuwe album, dat de zachtaardige muzikale pantoffelheld de titel Electronic Slipper Music gaf, experimenteert hij met geluiden, texturen en zijn stem.
We krijgen 7 instrumentale, modulaire werken en 8 nummers met zang, waarvoor Emileigh Rohn (Chiasm, Rohn-Lederman) en Jacques Duvall (die nummers schreef voor artiesten als Sparks en The Runaways en een enorme hit scoorde met Lio’s Banana Split) de teksten schreven.
“Ik wilde terug naar waar het allemaal begon, in 1982, met mijn eerste release: wat synthesizers en mijn eigen stem. Oké, het is hier en daar wat aarzelend, soms zelfs uitdagend, maar ik wilde me ook vocaal uiten, goed of slecht, want het is interessant en leuk materiaal om te vouwen, te vernietigen, te knippen en te vormen”, vertelt Lederman hierover.
De gezongen nummers wisselen telkens af met instrumentale tracks onder de noemer ESM, die elk een periode markeren uit Ledermans muziekcarrière. Melodieus en fragiel voorzichtig horen we Jean-Marc traag haakse electro omhelzen in Last Night I Saw The Ghost Of Alan Vega.
In ESM 1957-1967 horen we donker grommende noise voorbij hobbelen. False Start sluit hier qua donker gegrom perfect bij aan, terwijl hier wel een krachtige ritmiek vooruit stuwt, en de woorden er nonchalant overheen gedrapeerd worden. Af en toe breken zachtstrelende pianostukken in in dit toch wel vrij experimentele werkje.
ESM 1968-1978 brengt ruis als tussendoortje, minimalistische versierd met synthetische opstootjes van analoge toetsen en gebiep. Het geruis verfijnt zich op de achtergrond in Let’s Not Get Oversentimental, terwijl dit spookachtig emotionele nummer zich ontvouwt met bevreemdende soundscapes, die een tikkeltje theatraliteit in zich dragen.
De instrumentale tussenkomst van ESM 1979-1989 klinkt een stuk dystopischer. Verstoorde gitaren onweren en druppels olie tikken tussen de dronegeluiden door. De instrumentale tracks die de gezongen nummers afwisselen (ESM 2001-2011, ESM 2012 – 2022, ESM 2023-…) zijn eigenlijk allemaal op hetzelfde concept gebaseerd: een drone-achtig geruis dat verstoord wordt door nog meer geruist, schurende snaren, belletjes, getik, gedruppel en nog meer vuiligheid. Bizarre intermezzo’s, maar best triggerend!
Een weelderig warm pianospel met gebroken ritmiek opent I’m Not Nostalgic, waarop Ledermans stem of ijl hoog klinkt, dan weer wat woorden fluistert. Die crush op een Russische spionne, gaat Lederman wel goed af, want in I Fell In Love With A Russian Spy krijgen we een potpourri van zwoele verleiding met klank en stem, pittige ritmes en zomers gekruide riedeltjes. En hoewel er heel wat speelsheid in The Saddest Song Ever zit, bulkt de track van tristesse. Cruisin’ In The Other Space neemt ons mee op een erg ontspannende rit langs de grote leegte, waar sci-fi-elementen heel natuurlijk in de sonische omgeving worden verweven. Vol humor sluit Statistics Mean Nothing When You ‘re On The Wrong Place af: neerstortende metalen, en de droge woorden “It landed.”
We zouden durven stellen dat dit het meest experimentele album is dat we ooit van Jean-Marc Lederman te horen kregen. Er staat geen enkele hit op en de plaat zal waarschijnlijk nooit bij het grote publiek aanslaan, maar net dat maakt het zo interessant om te beluisteren, want al bij al zijn deze elektronische slippertjes heel authentiek en innemend!
Electronic Slipper Music is digitaal en op cd verschenen via Les Disques de la Pantoufle. Bij de cd hoort een boekje van 10 pagina’s, voorzien van knap artwork van Erica Hinyot.
