Kleinkunst is weer helemaal in. Was het vroeger nog een genre dat sarcastisch werd gelinkt aan liefhebbers van geitenwollen sokken of muziek die je alleen maar op Dranouter aantreft, is het tegenwoordig hipper dan hip bij jongeren. Misschien heeft het iets te maken met het Spotify-gemak waardoor jongere muziekliefhebbers teruggrijpen naar iconische troubadours als Wim De Craene of Jan De Wilde. Wie zal het zeggen? Feit is wel dat door deze nieuwe hype een hele nieuwe generatie liedjeszangers staat te popelen om hun gedacht te mogen en te kunnen zeggen – want dat is kleinkunst – of om mensen te ontroeren.
Het zijn twee zaken die Jan Geerts perfect doet op zijn solodebuut De Wandelaar Gaat Maar Verder In De Nacht Waar De Liefde Wacht Op De Regen En Het Schip Verzinkt In Het Blauwe Meer. Als albumtitel kan het in ieder geval tellen! Vaak gaat het om poëtische woorden waar je op het eerste gehoor – ook niet op het vijfde – kop noch staart aan krijgt, maar dat geeft niet. Niemand die in feite weet waar Kurt Cobain het nu precies over had, wel kan je in ieder woord van hem zijn tragische weltschmerz voelen.
Deze Dendermondenaar zat vroeger bij de band Traag Verstand, maar zoals zovele projecten heeft ook het zijne de coronaperikelen niet overleefd. Jan bleef niet bij de pakken zitten en met de hulp van Laurens Van Bouwelen, Mattias Geernaert, Ether Coorevits, Leander Moens en Griet Wiame maakte hij zijn eerste solo-ep – die met die onmogelijke titel dus – waarop 7 nummers prijken.
Het moeilijkste bij kleinkunst is het oor van de luisteraar vast te grijpen – het heet niet voor niets luistermuziek – en daar slaagt Jan vrij gemakkelijk in. Opvallend bij zijn stijl is de minimale aanpak. Naakter dan dit kunnen de songs niet en toch staan ze niet in hun blootje. Geerts heeft er ook geen moer om als hij al eens een valse noot zingt, dit is gewoon eerlijk gebracht en het is net dat wat zijn muziek zo charmant en ontwapenend maakt. Het is moeilijk om niet aan Boudewijn De Groot te denken als je Jan Geerts hoort – evenwel soms Boudewijn met banjo! – en iets doet ons vermoeden dat het Nederlandse icoon een te volgen voorbeeld was voor Jan.
