La nouvelle Isolde est arrivée.
Na haar debuutep L’Inconnu onder de naam Isolde Et Les Bens en het album Cartes Postales dat dan weer onder de naam Isolde verscheen, is Lasoen nu klaar voor een volgend hoofdstuk.
In 2021 bracht ze een eigen versie uit van The Four Horsemen van Aphrodite’s Child dat een bescheiden radiohitje werd. Dat gaf haar de goesting om aan nieuwe excentrieke soloplaat te werken. Zonder zich in een bepaald keurslijf te wringen wou ze een plaat maken die alle invloeden bevat waar ze van houdt.
Oh Dear is dus het eerste album van Isolde Lasoen onder haar volledige eigen naam. Ze etaleert er haar liefde voor vintage soundtracks, psychedelica, progressieve rock en Franse muziek uit de jaren ’70 ten volle. Met als resultaat een plaat waarin jazz, melancholie en pop in elkaar versmelten tot één geheel met een zalig warm retro sausje als kers op de taart.
Lasoen schreef, componeerde en stileerde de plaat helemaal zelf. Telkens vertrok ze vanuit drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument. Wietse Meys schreef de rijke arrangementen voor strijkers en blazers en Tobie Speleman stond in voor de productie.
Het is een heel gevarieerde plaat vol prachtige, warme nummers waarin de brede arrangementen ervoor zorgen dat we terug gekatapulteerd worden naar de jaren 70. Toen was het nog vrij normaal om met een orkest of een roedel blazers en strijkers te werken. Denk daarbij aan Henri Mancini, John Barry en Burt Bacharach.
Al vanaf openingsnummer Oh Dear worden we van onze sokken geblazen door die mooie wall of sound. Het geheel lijkt af en toe op een soundtrack van een fictieve Franse film uit de jaren zeventig; met een knipoog naar Serge Gainsbourg (zeker het duet met Batterie met Daan), Ennio Morricone en zelfs Toots Thielemans.
Er zijn ook uitzonderingen zoals het instrumentale Capricorn Avenue, dat zo uit een 70’s blaxploition film lijkt weggelopen.
Lune Noire is pure triphop van het hoogste niveau en Tigra is een instrumentale psychedelische trip waar we ons na beluistering serieus high van voelen. Terwijl we met Ghosting meer eigentijdse elektronica krijgen met een stevige psychedelische outro. Het 70’s retrogevoel en de psychedelica komen samen in het laatste nummer van de plaat Muse Au Musée, waar we ook wat Air in horen.
We kunnen alleen maar laaiend enthousiast zijn over deze Oh Dear. Isolde Lasoen zet met deze plaat iets heel straf neer en dat maakt ons reuze benieuwd naar de optredens waarop ze de plaat gaat voorstellen. De vraag is natuurlijk of ze de blazers en strijkers ook zal meebrengen.
Isolde Lasoen stelt Oh Dear voor op:
09/03 – De Schaduw, Ardooie
16/03 – Eldorado, Humbeek
17/03 – Hnita, Heist-op-den-Berg (uitverkocht)
18/03 – De Vooruit, Gent
31/03 – Het Depot, Leuven
06/04 – Wilde Westen, Kortrijk
