Meteen met de deur in huis: het Nederlandse Hang Youth is sinds hun nieuweling nog meer een vreemde eend in de punkbijt. Een jaartje of wat geleden leerden we ze kennen met het geweldige Je Haat Geen Maandag Je Haat Kapitalisme en dat is meteen wat deze bende zo interessant maakt, de lyrics. Extreem links, nagels met koppen slaan, intelligent, tegen schenen schoppend, zeer grappig ook en vooral de zere vinger leggend op de talloze etterende wonden die te vinden zijn op deze aardbol. En in eigen land natuurlijk, de hoes op zich spreekt boekdelen. Als je de plaat dan ook nog eens begint met uit te leggen hoe je een molotovcocktail ineen draait met een bierflesje (hopelijk van Heineken, dienen die dingen toch nog voor iets). Kijk, dan heb je meteen onze onvoorwaardelijke aandacht.
Volgens de bio deden ze dat vroeger met ultrakorte, maar radicaal furieuze hardcorepoppunk beukers. Meteen het oudere werk opgezocht, maar toch lichtjes teleurgesteld komen we niet verder dan een Heideroosjes-copy. En dat bedoelen we niet slecht, we love Heideroosjes! En Hang Youth! De gelijkenissen zoals de Nederlandse lyrics, sterke songs, sociale betrokkenheid, meebrulbare refreinen en hetzelfde anarchistische gedachtengoed verpakt in een grote roze (pop)strik zijn gewoon niet te ontkennen. Alleen is de muziek op deze plaat niet het soort waar wij warm van draaien.
Samen met producer Thomas Azier hebben ze zich, jawel, heruitgevonden. Heruitvinden? Dikwijls heeft dat te maken met een zogezegd volwassener geluid, een muzikale koerswijziging en is dat nefast voor de rauwere kant van het geheel. Dat is hier niet anders maar deze heren komen daar gewoon mee weg. Het lijkt wel of De Roosjes zijn gaan samenzitten met de gekken van Goldband en vervolgens Er Is Nog Hoop uitpoepten. We komen dus ook beats tegen, synthpop, een verdwaalde saxofoon (Vuilnisbak) en electronica allerlei, waarmee ze volgens ons mikken op de hitlijsten en een groter publiek. Geen gezeik, muzikaal zit alles perfect in elkaar en is dit gewoon een zeer sterk album, maar hier zal het weinig tot geen draaibeurten vergaren. Buiten de op het eerste gehoor zeer simpele liefdestrack La La La, die meteen blijft hangen en het botte geniale heeft wat de mensen van De Raggende Manne (RIP Bob Fosko) ook hadden. Deze steekt dus al in de playlist.
Nog even meegeven dat de vorige releases onder andere uitkwamen op het Burning Fik label maar bij deze vinden we geen info omtrent een platenlabel dus ook nu weer DIY as fuck, heerlijk! Nog een puntje voor dit zootje ongeregeld. Met hun standpunten, waarden en normen zijn ze wat ons betreft belangrijker en stampen ze meer gat dan menig pseudo punkbandje. Dit los van het feit dat ze meer klinken als eender welke Top 40 band dan pakweg anarcho punkbands als CRASS, Subhumans of hun landgenoten van The Ex. Op naar het grote succes dus, wat dat dan ook is.
