Het zal je als band maar overkomen, dan breng je eindelijk een eerste ep uit en nog voor je er goed en wel de hort mee op kunt, breekt één of ander mottig virus uit en legt het de ganse wereld lam. Het verhaal in een notendop van Growing Horns bij de release van The Nobility Of Pain eind 2019.
We hebben er lang moeten op wachten maar nu slaat het vijftal oerend hard terug met een eerste full-album dat luistert naar de welluidende titel The Essence Of Suffering. Ook wie niet vertrouwd is met het doom/sludge-genre had al lang begrepen dat je met de titels van de albums niet bepaald naar vrolijke slaapliedjes zult luisteren. Alhoewel, de loodzware riffs, ondersteund door een ronduit beukende ritmesectie, slaan wellicht menig luisteraar dermate knock-out dat ze in diepe slaap sukkelen. Al hebben we zo het vermoeden dat dit dan toch gepaard zal gaan met enkele behoorlijke nachtmerries. Niet alleen zijn de thema’s die worden aangesneden van een maatschappijkritisch allooi – bijvoorbeeld Godvergeten verwijst naar analogie met de mini tv-reeks naar het misbruik in de kerk – ook bezorgt de getormenteerde rauwe gruntstem van zanger Daf kippenvel en de vaak logge, slepende muziek brengt een sfeer van donkerte die zijn gelijke niet kent. Wie nu gillend de kerk uitrent: dat was ongetwijfeld de bedoeling! Dit is geen muziek voor makke lammetjes maar eerder voor ferm gehoornde bokken die enkele kopstoten zonder verpinken verteren.
Voor we het verder hebben over The Essence Of Suffering keren we eerst nog even terug naar de periode van de ep The Nobility Of Pain. Er is sindsdien wel één en ander gebeurd – dat is de pandemie buiten beschouwing gelaten. Allereerst was er het vertrek van drummer Simon Vandamme die de liefde achterna trok en een slordige 1500 km verder ging wonen, net dat tikkeltje te ver om wekelijks naar het repetitiekot af te zakken. Er werd een vervanger gevonden in Seppe Baetens die echter inmiddels de wacht werd aangezet waarna Kevin Werbrouck plaatsnam achter de drumkit.
Waarmee we terugkeren naar The Essence Of Suffering, want er blijken drummers te bestaan die véél meer kunnen dan enkel als een bezetene op vellen en cimbalen meppen. Zo is het artwork voor de hoes van het album van de hand van Kevin die daarmee toont een aardig stukje te kunnen tekenen.
Daar blijft het niet bij want de piano-intro van opener en titeltrack The Essence Of Suffering (A Tale Of Spite) is een stukje waar Kevin eveneens verantwoordelijk voor blijkt. Voor de rest van de band zich plots stiefmoederlijk behandeld zou voelen: ook de rest van het gezelschap weet zich aardig uit de slag te trekken. Vrij vertaald: we vinden dat Growing Horns zich als band in de loop der jaren verder ontwikkeld heeft hetgeen zich vertaalt in sterk uitgewerkte nummers.
Deze uitwerking was al aanwezig op The Nobility Of Pain, maar is nu nog meer uitgesproken door eenvoudigweg nóg scherper, nóg zwaarder maar ook nóg gevarieerder voor de dag te komen. Zo is er de vrij onverwachte bijdrage van zanger Henk Vanhee (van stonerband Cowboys & Aliens) bij het openingsnummer om de zaak op te fleuren. Dat komt dan nog nadat je tijdens de intro getrakteerd werd op een stemsample van seriemoordenaar Jeffrey Dahmer – we zeiden al dat nachtmerries tot de opties behoren.
Maar ook verderop het album zijn er elementen in de plaat geslopen die ruimer gaan dan destijds bij het debuut. Schatplichtig aan bands als Crowbar, Goatsnake en Down? Zeker wel maar de invloeden reiken veel verder volgens ons. Bij een eerste luisterbeurt van afsluiter Umbilical Noose (A Tale Of Wrath) flitste door ons hoofd dat het klonk als Bolt-Thrower meets Entombed meets Carcass. Een betere omschrijving hebben we nog altijd niet kunnen bedenken. Het is een muilpeer om de plaat mee af te sluiten waar je gevloerd mee achterblijft.
We zijn daarmee meteen van de opener naar de afsluiter gesprongen hetgeen uiteraard nogal fluks is. Het uitgebreid overlopen van elke track lijkt ons echter de fun te verpesten dus dat gaan we niet doen. Toch willen we hier nog even Blood In The Water in de verf zetten. Het vormde de allereerste vooruitgeschoven single hetgeen allesbehalve evident is als je weet dat dit het langste nummer is met net geen tien minuten speeltijd. De opening is subliem traag, maar intrigerend te noemen om langzaam maar zeker op te bouwen tot een woeste uitbarsting die er in feite komt op het moment dat Daf het gif uit zijn mond begint te spuwen. Hetgeen we het meest beklijvend vinden aan deze song is echter de bridge ongeveer halverwege waar de gitaren met de grootste aandacht gaat lopen. Meeslepend is hier het understatement van de eeuw. En nee, het zijn vast niet de meest ingewikkelde gitaarakkoorden die je ooit gehoord hebt, maar wij worden hier bij elke luisterbeurt opnieuw compleet in meegezogen. Het zorgt ervoor dat de tien minuten helaas véél korter lijken.
Voilà, we hopen hiermee toch enigszins getriggerd te hebben om naar The Essence Of Suffering te luisteren. Nog even meegeven dat het album al volledig gestreamd kan worden én beluisterd kan worden op cd. Op een vinylversie is het nog een beetje wachten.
Facebook – Instagram – Bandcamp
