Natuurlijk zijn we het niet waard om hier iets over te schrijven. Want weten jonge lezers wel wie Glen Matlock (66 intussen) was en is?
Er zijn er vier die jouw en onze en de wereld tout court veranderd hebben. Zijnde Elvis in de fifties, gevolgd door Dylan (de profeet die literatuur met rock-‘n-roll verweefde), op zijn beurt gevolgd door The Beatles (de eerste echte rockgroep) om te culmineren in The Sex Pistols. Zonder die vier zag jouw en onze wereld er helemaal anders uit. Of nee: er was geen wereld. Zonder hen bleven we maar vendelzwaaien en mandenvlechten in dit vlakke land, ongewenste zwangerschappen veroorzaken in het hooi van stallen en op zondag keurig naar de mis gaan.
Glen Matlock! Ja, hij was winkelhulpje in de kledingwinkel van manager Malcolm McLaren in de Londense Kings Road. Hij speelde bas. Hij kon dat. De anderen van het beginnende groepje The Sex Pistols konden niks en maakten daar een brandmerk van. Een ereteken. Om op te spuwen, wat ze overigens zeer luidruchtig deden.
Matlock schreef de songs; de klassiekers. Maar hij was heel braaf en werd ontslagen om plaats te maken voor een complete idioot die niks kon; Sid Vicious. Waarna hij The Rich Kids oprichtte, met Steve New (al begraven) op gitaar en ze maakten een paar singles maar Matlock heeft nooit meer die hoge toppen gescheerd noch gehaald.
Hij wou en zal dat ook nooit meer doen. Werd sessiemuzikant (de beerput annex vergeetput der muzikanten) maar zie dit hier nu: hij maakt af en toe nog eens een plaat!
En liet zich daarvoor inspireren door de wereld rondom zich, door Trump in die wereld en de Brexit in zijn land. En, belangrijker: Matlock kan nog altijd een song schrijven. Dat hoor je meteen in Head On A Stick, vol met de gitaren van The Faces en The New York Dolls en bovenal uit zijn jeugd. Valt ook te horen in de titelsong, vol aanstekelijke Ah-Ah’s.
Nee, qua stem is Matlock geen Pavarotti maar dat was de zanger van zijn vroegere groepje, ene Johnny Rotten, ook niet. En ja, er staan missers op zoals Speaking in Tongues, te Amerikaans voor zijn naar fish & chips walmende accent. Maar ook niet-missers zoals Face In A Crowd, zeer Kinks, of het aandoenlijke doowopniemendalletje Tried To Tell You. Och ja, Glen Matlock was de popjongen in de Pistols. Die dit alles afsluit met de perfecte popsong genaamd This Ship.
Al sinds de oude Grieken (de jonge doen niet zo gek veel meer) in orakels raadsels verzonnen, blijft Glen Matlock voor ons een raadsel. Hij schreef Anarchy In The UK en God Save The Queen en Pretty Vacant (een riff die hij toegaf gepikt te hebben van ABBA’s S.O.S.) maar daarna niks meer. Of toch niks meer dat aan dat soort levens ombuigende songs doet denken.
Consequenses Coming: het is goeie, stevige rock van iemand die eigenlijk geen platen meer hoeft te maken. Die kan rusten maar dat nog niet wil. Hij is een legende en zoals het legendes betaamt kan je er, uit zuiver respect, toch maar beter eens naar luisteren.
