Is nostalgie een natuurlijke en menselijke drang? Het begint erop te lijken, getuige dat oudere exploten van een overigens zeer getalenteerd en productief muzikant, meer aandacht krijgen dan z’n huidige zielenroerselen.
Gerry Vergult, de man met het prachtpseudoniem Fred Angst, dat hij ook bij Aroma Di Aroma bezigde, laat tegenwoordig als ZOOL. z’n breingolven en emoties los met reeds vier albums en een handvol ep’s op z’n actief. Dit jaar lost hij zelfs elke dag een track op z’n Bandcamppagina. Toch graven bepaalde nieuwe platenlabels liever in ’s mans archief. Cortizona releasete vorig jaar het geweldige Nasca album dat 32 jaar lang ergens in een kast lag en waarop Gerry samen met Gerrit Valckenaers toen al grenzeloze instrumentaaltjes ten toon spreidde.
Nu komt Stroom Records weer op de proppen met eerdere samenwerkingen met Gerrit en producers Werner Pensaert en Paul Rispens, maar ook enkele thuis opgenomen demo’s die nooit eerder het daglicht zagen. De rechtgeaarde Belpopkenner heeft ongetwijfeld November al wel eens voorbij weten komen. Het in ’85 op Works door Himalaya Records uitgebrachte nummer was zelfs een bescheiden radiohitje. “Maar weet dan dat het me soms allemaal wat teveel wordt en dan sta ik met m’n gevoelens helemaal alleen”, mompelt de jonge Gerry aandoenlijk op de donkere maar toch behoorlijk poppy baslijn en sobere maar doeltreffende gitaar. Het is veruit de sterkste track op de plaat.
Monster, het enige nummer op deze verzameling dat Gerry tot de opname en productie toe helemaal solo brengt, is ook een interessant document. Hij had duidelijk met wat demonen en een gebroken hart te kampen, want de weltschmerz druipt in grote hoeveelheden van het vinyl. Een sticker op het album citeert hem dan ook een beetje verontschuldigend: “Deze muziek is een getuigenis van een periode uit m’n leven en dat is te koesteren.”
Het hoorde helemaal thuis in het door De Brassers, Struggler en Siglo XX gedomineerde tijdperk en ook Stijn Meuris’ eerste pasjes op het podium met Gruppenbild waren niet veraf.
Maar eerlijk is eerlijk en dat vindt hij zelf ook: Gerry is géén zanger, verder dan een monotoon parlando komt hij nergens. Het heeft z’n ontwapenende charme maar het maakt de hele plaat nogal zwaarmoedig en soms langdradig. Ondanks dat z’n fijne gevoel voor harmonie, dat bij ZOOL. tot volle wasdom is gekomen, ook hier al door sommige tracks dwaalt, zoals de pianosolo in de outro van November en het Valckenaers pianomotiefje in Faits Divers.
We begrijpen dus voor een stuk dit soort releases, want het geeft door het gebruik van tekst en vocalen een mooie blik in Vergults jeugdige hersenpan en ziel, die puurheid en gevoeligheid verraadt. Bovendien is dit uiteraard Belpop erfgoed. Maar check dan alstublieft ook de evolutie die hij doormaakte als componist en producer. Hij en wij zullen je dankbaar zijn.
