Wat wil die groepsnaam zeggen? Zomaar iets? Ze komen uit Alken dus er zal wel Cristal gevloeid zijn en Alken, dat ligt in Limburg waar de ondergrond tot één groot hol geboord is langs de onderkant en via motorcross langs boven. En net uit dat holle land komen Deman Rogue, een vrouw (bas) en drie niet-vrouwen wegens verregaande mannelijke kenmerken zoals baardgroei, een adamsappel en zwaar geklaag bij een licht griepje.
Maar we moeten terug, de tijd in. In hun Limburg was er ooit Rock Bilzen. En op dat podium, zo rond 1970, hadden ze kunnen, maar zeker horen te staan. Met wat? Met hun instrumentarium en met de songs die hierop staan. En die songs, die mogen er zijn. Want het is heus niet allemaal giggle & blues van dit viertal, dat zich baseert op de blues maar ze kunnen veel, veel meer. Zoals in Borderline, dreunend en dreigend als Nick Cave en zijn Bad Seeds van lang geleden en ja, daarin klinkt Diether Govaerts als de Australische uitvinder van gebliksem en gedonder. En de rest? Dat is dus bluesrock die van lang geleden kon komen. Luister naar Little Miss Heartbreak wat – zonder het te mijden theatrale – van Alex Harvey had kunnen zijn. Maar Deman Rogue wisselt van genre zoals wielrenners van versnelling. Strings is verkillend, het waait buiten en binnen wacht hij/zij op jou en hij/zij is helaas gewapend.
En: 12 BB is een song die blijft verbazen, er waait ’tumbleweed’ doorheen de leegstaande schuur maar wat een riff! En: om het eens echt koud van angst te krijgen: Jane Doe. Want “She sure owns my eyes”. En: Warehouse, waarin die hele Jane uit het voorgaande nummer dus ontwapend is omdat dit gewoon euh… ontwapenend is. Er wordt om vergiffenis in gevraagd: “Don’t try to bend me, I will break”.
En: Deman Rogue zijn niet voor één gat te vangen want men hoort vele gaten te openen om hen volledig te begrijpen. Maar wat wil die groepsnaam nu zeggen? Dat je hen dient te onthouden want dit is op sterk water gezette klasse. Sterk, dus.
