Het is een purist! Op de brandstapel daarmee! Maar waarom? Men hoort puristen te koesteren, zoals Danny Vera – uit Middelburg, niet zo héél ver de grens met onze driehoek over – en die heeft thuis plaatjes liggen en hij draait die.
Zoals The Sun Sessions (Elvis, maar dat hoort iedereen te weten, wat een bom dat is) en spul van Chuck Berry. Ach, dit, DNA, biedt gewoon een overzicht van de geschiedenis van de rokkenrol, je weet wel, die muziek waar je zwanger kon van worden zo’n zeventig jaar geleden en, als het goeie rock-‘n-roll is tenminste, nu nog. Uitkijken, meisjes!
En dit is verdomd goeie rock-‘n-roll. Beggin’ For Trouble kenden jullie al; het was namelijk een single, maar hier staan meer dan singles op. De Delta leeft weer op in Livin’ Proof waarin de geesten van de Grote Voorbeelden zitten en het is waarlijk fantastisch: stort je er op als een mot op een smeulende lampion.
Want dit is the South, er wordt bourbon gespild in Domino, Rum-Cola, Cohiba, er vloeien tranen in glazen. En in Like it Always Was lichten die nachtelijke lichten van de Delta op, één voor één, en dat is goed.
En verder? De titelsong kon zo uit een western van lang geleden komen en dat is een compliment. Frankie Laine! You Stand Beside Me is dan weer Fats Domino, een lichtjes bezopen piano maar wat een song. Zoals Pullin’ Me Back: héél jonge Elvis. Net als de al even jonge en even dode Johnny Cash in Mo Money. En in Switchblade lopen jonge, veelbelovende gangsters strak in het pak richting bank om die te overvallen en geen overlevenden na te laten: juist, dit is Tarantino.
Om dit alles af te sluiten met Away, wéér jonge Elvis en het huilen als wolven naar de nacht in de hoop dat er een maan te zien valt. Maar om, nog eens, af te sluiten: dit is geen retro en al evenmin een tribute. Danny Vera is namelijk echt.
