Begin jaren 90 heerste hij al over knopjes en toetsen bij verschillende darkwave- en postpunkbands en met zijn projecten Cluster M13, Cape Sidereal en Messier 39. Vanuit Sint-Niklaas, opereert Jan Vinoelst nu alleen, als Cryptochroma. Met dat project, bracht hij in 2020 het debuutalbum Numb uit, dat nu opgevolgd wordt door zijn tweede album: Ominous Clouds. Het verscheen al enkele weken geleden digitaal, maar is vanaf nu ook op vinyl verkrijgbaar. Opnieuw horen we de inspiratie van eigthies new wave weerklinken, gefundeerd op koude, analoge synths, obscure sferen en donkere hedendaagse thema’s.
Tien tracks vullen de onheilspellende wolken die Vinoelst creëerde. Zonder veel randvoorwaarden, maar met een kille, herhalende beat, een koude synth die door de achtergrond zweeft en wat ritmisch getik, klinkt Unconditional nog killer, wanneer de minimale, monotone vocalen erbij komen.
Hoewel we hoopten op een nieuwe golf binnen de muziekscene, draait Fifth Wave helemaal rond pandemiegolven. De vijfde golf van onze laatste heette Omicron. Het nummer werd dan ook ten tijde van de mondiale gezondheidscrisis geschreven wat zich uit in zware repetitieve beats en dreigende vocalen, melodieus grauwe synthlijnen en als een tijdbom tikkende antiritmes. Een nummer dat de toekomst in obscure sferen donker schetst en perfect alle frustraties weg kan dansen.
Nerveus elektronisch geprikkel wordt steeds meer kracht bijgezet en de illusie van toetsen, blijken even later een flink vervormde zanglijn te zijn. Dreigend en snijdend in al wat nog een greintje leven uitstraalt, klinkt het in Drifting Vessel, een track die sonisch weg lijkt te drijven van het leven, richting het buitenaardse…
Could There Be A Day is ons favoriete nummer, met een elegant ritme, metaalachtige drumslagen en een eenvoudige melodielijn die er doorheen dwarrelt, terwijl Jan zijn tekst laat horen in een minimalistisch postpunksfeertje.
Synchronism kan er ook wel aan tippen, met Raya Schaduwjaagster op zang. Deze track werd herwerkt tot een Dystopian Remix door For Greater Good. Traag en begeesterend…
De meer dansbare tracks met stevige beats horen we dan meer in Blow The Bridges, het van speelse details voorziene Shadowgame (Dystopian Remix) dat zich steeds meer sonisch vult, Der Furcht Raum met prachtig toetsen en een lekker aanslaande beat.
Cosmic Rays is een interessant nummer om verschillende keren te beluisteren. We horen er van bij de start Oosterse invloeden en dito instrumenten in, terwijl bij de volgende luisterbeurt de onheilspellende synthlijn zich nestelt en de andere keer het vooral de monotone spoken vocals zijn die kilte op ons nekvel blazen.
Afsluiter Crépuscule krijgt zijn extravagante kantje, door de zang van Leila Venus. Verleidelijk en tegelijk afstandelijk afstotend, op het ritme van melancholisch poppende synths.
Hij is verantwoordelijk voor de muziek, maar Jan Vinoelst maakte zelf ook een prachtig coverartwork bij Ominous Clouds. Hij bouwt op alle vlak op eigenzinnige en eenzame wijze verder aan zijn weg. Een knap album voor wie van koud minimalisme houdt, met een eigenzinnig, extravagant kantje.
Ominous Clouds is digitaal en op vinyl verschenen bij Red Maze Records.
