Wat weet je over Adrien de Gerlache? Eind negentiende eeuw leidde hij de eerste Belgische expeditie naar Antarctica, maar zijn schip kwam vast te zitten in het ijs, waardoor Adrien en de bemanning noodgedwongen moesten overwinteren in de bijtende kou. In die fascinerende geschiedenis vond het vijftal Broes inspiratie voor hun nieuwe album: Belgica, genoemd naar het schip van hun onfortuinlijke expeditie, roept de heimwee en wanhoop, verwondering en extase op van de poolreizigers tijdens hun tocht.
Die frisse zeebries die je zin geeft om in de mast te klimmen en het laatste onontdekte stukje van de aardbol te verkennen waait je meteen tegemoet in openingsnummer To The End Of The World: dit is pas een manier om een album te beginnen. Vooral de viool van Anouk Sanczuk en de accordeon van Elke De Meester die hier de hoofdrol opeisen zorgen voor een sfeer van avontuur en spanning.
Water Neem Me Mee is de vreemde eend in de bijt: plots horen we Mich Walschaerts, de helft van Kommil Foo, vanuit het perspectief van een nietsnut zingen, “hard en ruig, pedant en asociaal / ik ben de kerel die je liever schrapt in het verhaal.” De inhoud van deze cabareteske tekst lijkt eerst niet helemaal te passen in deze vertelling, afgezien van het prachtig gezongen refrein, waarin de titel steeds terugkeert als iets wat je in zee gooit en door de golven altijd weer op het strand aanspoelt. Tot je beseft dat hij uiteraard een van de vele vrijbuiters aan boord van de Belgica is, die aan land niet kan aarden en vol verwee (of hoe noem je het tegengestelde van heimwee?) verlangt naar het ruwe leven op de oceaan.
Yau Guru jaagt het tempo en de temperatuur de hoogte in: bassist Zjef Van Steenbergen componeerde dit lied geïnspireerd door candombe, de uiterst dansbare muziek van Montevideo, Uruguay, een van de havensteden waar de Belgica aanmeerde. Percussie vormt de basis van deze stijl, die nazaten van Afrikanen die als slaven naar de Nieuwe Wereld gevoerd werden nog altijd beoefenen. Je waant je als luisteraar in de straten van een stad waar het over de koppen lopen is en je op elke straathoek nieuwe klanken tegemoet waaien.
Ook Festa No Rio heeft een link met een stad die het schip aandeed op weg naar Antarctica: deze keer is het Rio de Janeiro, wat zich uiteraard vertaalt in opzwepend feestgedruis. Broederlijk staat dit naast de veel introspectievere composities als Vuurland, Poolnacht en Dark & Stormy: het past allemaal binnen dit buitengewoon filmische en met vuur en verbeelding vertolkte concept.
Met Café den Arrivée zijn we weer thuis, in een kroeg in de Antwerpse haven, waar dit warme, volkse deuntje de overlevers van de hachelijke expeditie verwelkomt. Maar net als echte zeelui willen wij aan het einde van Belgica dit hele avontuur alleen maar opnieuw afleggen.
