Hij lacht ermee hoor. Rammelt met dingen die mannen nu eenmaal hebben. Maar: hij doet dat goed. Alvast een waarschuwing want er gaat wat zwarte inkt door dit stukje. Hier gaan we.
Opener This World – kapotgeblazen blazers – zet de toon en het is Billy Joel en nummer twee, If You Wanna Go, is dat ook zonder hetzelfde te klinken.
Wie is die vent eigenlijk? Contacten bij de FBI bevestigen – doorgaans goed geïnformeerd – dat hij uit Nieuw-Zeeland komt en dat kan hij ook niet helpen.
En het helpt hem ook niet want Here For You is mislukte Springsteen maar er zit spirit in That’s L.A., een waaier van een song en dan is er Up In Smoke waarin een piano de vingers van Chopin wil voelen maar Bret voldoet aan de zelfopgeroepen melancholie.
Carry On is een song waarin Zij door het raam kijkt en Hem ziet slapen op de grond omdat ze hem nu eenmaal buitengegooid heeft, en ze hebben kinderen. Even de kauwgom uit mijn mond halen zodat ik “Wauw” kan zeggen.
Er zit veel maar ook niet al te veel in de single, A Little Tune, gezongen als de groten. Niet mee eens? Klinkt het als de soundtrack bij een commercial voor een sodablikje? Helemaal mee eens hoor.
America Goodbye is ‘overslaanbaar’, want wat wil hij zeggen met “I miss those brown eyes?” Van het vrijheidsbeeld? Dat of die is blind.
Uitsmijter (een spiegelei met wat brood) Crazy Times is best goed hoor, maar wijlen Warren Zevon had het horen te zingen met die stem van ‘em van vliegtuigstaal.
Niet slecht hoor, dit debuut. Maar hij moet nog veel leren. Wij hier ook. Daarom nu de boeken induiken.
