“Voor de tweede keer hoorden we haar stem. Deze keer werden we achterdochtig. Ze leidde ons waar nooit iemand ons voor ging. Daar waar de bloemen wensen schenken. Ook deze keer konden we niet anders dan onze drums en basgitaren te nemen en melodieën te creëren voor deze nooit eerder ontdekte plek…”
Black Narcissus brengt opnieuw een schat aan beklijvende melodieën en betoverende ritmes op hun tweede album.
De postrock-/metalband heeft ook deze keer niet meer dan een drumstel en basgitaar nodig om een intensiteit met monumentale proporties neer te zetten. Het is duidelijk dat Thomas Wuyts (drums) en Jesse Massant (bas) – net zoals voor hun eerste album Beyond The Whispers Of Common (2018) – ook in deze negen tracks passie en veel werk staken.
Het vuur knispert als Unlike The Fire That Forget The Blade, I Remain Unkindled opent, waarna we het vrij unieke gevoel ervaren dat niet alleen de baslijn warm omarmt, maar de drums daar gewoon 2 stevige armen omheen slaat. ‘Het vuur vergeet het mes, maar ik blijf onvriendelijk…’: het is tot de laatste minuten wachten tot we enige grimmigheid opmerken. Zonder een seconde opdringerig te worden, zwelt het nummer aan tot een knappe apotheose met een bassolo om u tegen te zeggen.
Wilder en dieper … Within The Splendor Of Her Light We Danced Endlessly laat razende drums los en het verbaast dat slechts een duo zo’n rijke sound als deze vol krijgt. En die eindeloze dans is er één van aantrekken en afstoten, zoals dat ook in de echte wereld, waar bloemen geen wensen schenken, gaat: de zachte aanrakingen van de snaren worden afgewisseld met indrukwekkende muurtjes, tot razernij.
Zwoele bastonen en enkele lijnen spoken vocals openen The Ninth Gate Path I, dat vol verleiding roept, maar waar van bij het eerste aanhoren een duistere dreiging heerst. Als een intro van nog geen 2 minuten (want de heren houden van lange tracks) op The Ninth Gate Path II, waarin de duisternis zich aanvankelijk voltrekt in melodieuze snaren en tikkende drums die samen met enkele diepe bastonen die zwaarte leggen. De uitbarsting is er één in diepte, met noisy verstoorde bas die chaotisch versmelt met de drums. Enige verveling wordt niet toegelaten in de tracks van Black Narcissus, want ook hier volgt een trager, zachter stuk, dat eindigt in dezelfde traagheid, maar zo’n 20 keer in harde duisternis uitvergroot… Een ijzersterke sound sluit af en laat een bijna pijnlijke stilte achter.
Black Shapes In The Grey Night brengt als tegengewicht hoopvol glanzende geluiden, waarvan we ons niet bewust waren dat ze door drum en bas geproduceerd kunnen worden. Een nummer met een rijke gelaagdheid aan borrelende drums, angstaanjagend snaarwerk, maar even goed warme bassen, pittige tokkels en rake klappen… Zo kleurrijk kan donkerzwart dus klinken!
Teleurstelling en achterliggende kwaadheid klinken gedreven in She Yields To None But Time. Het nummer loopt enkele keren hoog aan, waarna de rust in tristesse terugkeert. Om daarna opnieuw aangeslagen te worden door enkele stevige drumslagen, aangewakkerd door die ongelooflijke baslijnen, waaronder grimmig diepe bastonen verscholen zitten in de onderlaag.
Heel natuurlijk en zwoel klinken warme klanken in The Breathless Hour, tot deze verstikt raken in een overweldigend geluid…
Strijdklaar en vol vuur klinkt There Be Dragons, waarin de heren er in slagen om – met de bas veronderstellen we – de illusie te wekken dat er repetitieve stemmen klinken, nog voor we de spoken vocal sample horen opduiken. Onze favoriete track op dit sublieme album, omdat het alle uitersten toont van waar Black Narcissus toe in staat is, in een majestueuze opbouw die glinstert en brult.
Het klinkt pijnlijk mooi om jezelf in het niets terug te vinden. Een eenzame sound opent In A Forest Of Nothingness I Found Myself, waarin we snijdende snaren ontmoeten en drums. Drums die ons op hun ritme meeslepen tot in de wervelende kern van deze laatste track.
Laat je inpakken door de in- en in duistere, maar hartverwarmende atmosferische soundscapes van dit duo en kijk uit… want ook live is een optreden van Black Narcissus intens knap! In afwachting daar van, draaien wij alvast Where The Flowers Grant You Wishes grijs. Jesse en Thomas leverden hiermee een instrumentale parel af, die getuigt dat woorden soms totaal overbodig zijn…
