Liefhebbers van het betere jazzwerk kennen het Gentse trio Backback al langer. Filip Wauters, Marc De Maeseneer en Giovanni Barcella zijn namelijk al een tijdje geen prille twintigers meer en schuimen al een hele poos de podia af met hun herkenbare, ruige sound die vooral veel jazz en elementen van rock bevat. Eerst deden ze het vooral met composities van Wauters maar sinds 2021 – met het album DEUK – ook met werk van Edward Kennedy Ellington aka Duke Ellington.
Voor DEUK ging Wauters snuisteren in de back-catalogue van Ellington waar hij een pak minder bekend werk van de man van onder het stof haalde en er een eigenzinnige draai aan gaf. Op DUKE doet de band min of meer hetzelfde. Deze keer haalden ze er daarenboven naast vibrafonist Frederik Heirman en ook zijn immer aimabele collega Wim Segers bij. Samen met Cyrille Obermüller trok de bende de Rockstar Recordings studio in voor een weekje ouderwetse live opnames.
Net zoals op DEUK krijgen we dus opnieuw heerlijk gebackbackte versies van minder bekende nummers van Ellington. Daarbij draait de band er zijn hand niet voor om, om door soms heel subtiele ingrepen de sfeer van een nummer helemaal te veranderen.
Luister bijvoorbeeld eens naar de eerste pakweg 20 seconden van opener Oclupaca, oorspronkelijk verschenen op Latin American Suite. Op het eerste gehoor klinken beide versies gelijkaardig alleen werd het latin ritme door Barcella in die mate gedeconstrueerd dat het eigenlijk geen latin ritme meer is!
Meestal gaat de band echter iets minder subtiel te werk. Zo veranderde het in oorsprong erg swingende The New Piano Roll Blues (1950) in een dreigende, naar free jazz lonkend stukje georganiseerde chaos waarin een soort van synthdrone (denken we toch) de boel aan elkaar rijgt.
Nauwelijks nog herkenbaar zijn de nummers soms, zoals de uitvoering van het in 1941 verschenen Bakiff waarin we toch heel veel bas horen voor een band zonder bassist… Of Duke’s oorspronkelijk meer dan 12 minuten durende ode aan zijn moeder Reminiscing In Tempo dat Backback comprimeerde tot een goede drie minuten. In de eerste minuut zet een heerlijke vibrafoon de toon waarna erg ingetogen gitaarspel het overneemt om ons vervolgens langzaam samen mee te nemen naar hoger sferen. Meesterlijk.
Nog zo’n ingetogen parel is Blood Count, in de Ellington-uitvoering een tegelplakker vanjewelste en ook in de versie van Backback een slowke voor mensen die het graag erg rustig aan doen. Minimalistisch, geen overbodige noten en met veel ruimte voor een goed gesprek op de dansvloer.
Meer vibrafonisch mesmerizerend gegalm horen we in Amour Amour en ook tijdens afsluiter Portrait of Mahalia Jackson waarin Wim Segers zijn zegje mag komen doen.
Een kleine 40 minuten lang doen Wauters en zijn kompanen wonderbaarlijke dingen met Ellingtons composities en maken ze er 100% hun eigen ding van. Luisteren is de boodschap en als het even kan dan ook nog liefst live, want Backback is een podiumband van de zuiverste soort.
16/05 – CC Meulestede, Gent
17/05 – Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg
15/06 – ZAPPA, Oosterzele
06/07 – Psycho Jazz, Museum Dr Guislain, Gent
12/07 – Minigolf Beatrijs Linkeroever, Antwerpen
FACEBOOK / INSTAGRAM / KOOP DE PLAAT
