Kijk, dat vinden wij nu boeiend, een plaat van een gitarist waarbij je toch niet naar een gitaaralbum zit te luisteren.
De Californische Anthony Wilson maakte met Collodion (een titel die verwijst naar een oude techniek uit de fotografie) een bevreemdend en tegelijk toch nog vrij toegankelijk album dat zweeft tussen experiment, ambient en wat ooit gold als moderne elektronische muziek a la Kitarō (vooral dan The Daughters Of Night).
Bij de eerste beluistering is het wat zoeken naar samenhang tussen de nummers; bij de tweede beluistering begin je een lijn te ontdekken en bij de derde klinkt de opeenvolging van nummers alsof de natuur het nooit anders zou gewild hebben. De herneming van het beginthema op het einde van het album zet je aan om het album te ‘loopen’ waardoor je het gevoel krijgt dat het begin nog einde heeft.
Het vermengen van akoestische instrumenten, elektronische klanken en veldopnamen gaat Wilson en zijn collega muzikanten erg goed af. Nergens voelt de combinatie geforceerd aan, alleen wanneer Far Growing Nearer heel abrupt onderbroken wordt, zijn we het spoor even bijster.
Wilson weet ons keer op keer te verrassen met zijn ingetogen maar erg inventieve klankentaal en uitgekiende, gebalanceerde mix die de muziek rond, in en uit je hoofd laat bewegen tot je het gevoel krijgt zelf deel te worden van de compositie. En dat klinkt een stuk creepiër dan het is.
Een erg mooi album dus dat op een zachte manier toch een beetje tegendraads is en hier en daar (vooral tijdens Collodion) een erg filmische kwaliteit heeft.
