Zangeres, muzikante en songschrijfster Nel Ponsaers maakt al jaren deel uit van de begeleidingsband van Stef Kamil Carlens en schrijft muziek voor The Golden Glows waar ze ook bij zingt. Dit jaar wou ze echter met iets persoonlijks uitpakken en dat brengt ze uit onder de naam Anderson.
Voor dit project wordt ze bijgestaan door Fred Leynn Jacques (Dans Dans, Lyenn, Mark Lanegan…), Frederik Meulyzer (Post Uit Hessdalen, Stray Dogs) en producer en sound designer Christine Verschorren (Noah Vanden Abeele, Dans Dans, Rêve D’Éléphant Orchestra…). Samen brengen ze dromerige, minimalistische nummers tot leven brengen.
De drijfveer voor het album was een negatieve energiebom die Ponsaers omzette in pure emotie. Op de langspeler staan muzikale zelfportretten die worden afgewisseld met drie woede-uitbarstingen. Die zijn geïnspireerd op de drie wraakgodinnen of Erinyen: Alecto (de onverzoenelijke), Megaera (de afkeurende) en Tisiphone (de straffende). Deze Griekse furiën woonden in de onderwereld en kwamen op aarde als er een misdadiger gestraft moest worden met hun wraak.
De acht nummers klinken vrij donker, dromerige en subtiel maar hebben ook een avontuurlijke kantje. Opener Devoid Of Love zou niet misstaan in het oeuvre van Nick Cave alleen heeft Nel een zachtere, zalvende stem. A Drinking Son is een sprookjesachtige wals, terwijl Exit Garden de soundtrack lijkt voor een spooky wandeling met psychedelische bijwerkingen. Bij I Am The Moon komt er terug een mysterieuze vibe om de hoek kijken, om die extra in de verf te zetten bevat het refrein een americana randje.
Mermaid begint als een compositie van Satie maar bouwt rustig op met meer klassieke arrangementen tot een song die wat ruikt naar Ierse folk. Bij Emerald Dew neemt Alderson ons mee op een donkere roadmovie waarin Nels stem ons leidt naar het licht. In het begin van Trophy hoor je al dat het nummer iets heel duisters heeft, dat gevoel wordt bevestigd door de tekst waarin Ponsaers laat horen dat ze ook goed kan schelden. Voor afsluiter The Alice Way liet Ponsaers zich inspireren door Alice In Wonderland, het klinkt dan ook even surrealistisch als het verhaal van Lewis Carroll.
Alderson levert met Erinyes een heel diverse plaat af met nummers waar steeds wel een zweverig, mysterieus randje rond zit. De geweldig avontuurlijke arrangementen passen daar perfect bij en natuurlijk ook de mooie warme stem van Ponsaers. We hopen dat Alderson het niet bij één album houdt want deze samenwerking heeft iets heel boeiends.
Op 16 december stelt Alderson hun debuut voor in Platform Bernaerts in Antwerpen.
Facebook – Instagram – Spotify
