Aeons, dat is het duo Alex Copeland die hier als IA staat vermeld, en Julien Demoulin. De eerste doet stem, de tweede elektronica.
Bij het beluisteren van hun album Into Eternity’s Embrace dachten we in eerste instantie dat het vermelden van IA als stem een soort vriendendienst was. We hoorden de goedheilig man namelijk niet echt.
De volumeknop wat meer open en aandachtiger luisteren dan voorheen bewijst het tegendeel. Binnen de traag voorbij kabbelende drones is zijn stem namelijk wel te horen, weliswaar net zo goed als een langgerekte drone als de muziek zelf.
Kosmisch en een beetje spooky glijdt de muziek voorbij en geleidelijk aan slagen we er in hier en daar de stem te onderscheiden van de klanken die door Demoulin worden opgewekt.
Dat het album zijn tijd neemt, bewijst de duur van zeventig minuten, terwijl de plaat slechts zes nummers bevat. De heel minimalistische aanpak van het duo past wel binnen het kader van het verhaal dat ze als startpunt hebben genomen: een monnikenorde die het transcendentale wil bereiken, weg van het lichaam en het materiële.
Het is een zoektocht naar de kosmische leegte, naar gewichtloosheid, naar gebrek aan betekenis en inhoud, los van het vlees.
En als het dat niet is, maken ze ons wel iets anders wijs. De muziek zelf kan best zonder deze toelichting. Aangenaam wegluisterende, traag evoluerende drone-ambient is het, voor de middaguren als de zon te fel schijnt.
Into Eternity’s Embrace is digitaal verschenen.
