Het aantal Brusselse bands is amper bij te houden. Vrij nieuw op dat front is 37AM. Onlangs verscheen hun ep Why waarop vijf nummers staan en die – hoe kan het ook anders tegenwoordig – op alle streamers te vinden zijn. Een interessante ep, maar ook één die onnodig en spijtjg genoeg in twee delen uiteenvalt.
Zelf weten de Brusselaars niet goed hoe ze hun muziek moeten omschrijven behalve dat ze iets hebben met een rauwe sound waarin kwetsbaarheid weerklinkt. Dat gevoel herken je meteen in opener Too Young dat ergens tussen het geluid van UT en Patti Smith ligt. No-wave met een sadcore-touch, voortgedreven door de hese, rauwe stem van zangeres/toetsenist Antonella Corrias. Boeiend, maar wel het soort muziek waarvan je weet dat je er eeuwig mee de kelders zult moeten spelen.
Biz is zonder meer het visitekaartje dat bovenaan de stapel moet liggen en dat, door de verslavende gitaarriff, doet denken aan de begindagen van de Throwing Muses en waarin ook een hele resem grunge-invloeden verwerkt zitten. Bij Flooded Ways wordt weer wat gas teruggenomen en wordt er geflirt met PJ Harvey, ook al wordt de hoofdrol opgeëist door het frappante en zeer aanwezig gitaargeluid van Davide Destro.
Drie feilloze tracks en dan loopt het mis omdat ze daarna te veel hooi op de vork nemen, zo is D.U.S.T. een song waarin zo veel zit dat het uiteindelijk niet meer dan een lege doos wordt. Leuke King Crimson-achtige tempowissels, maar helaas forceert Antonella haar stem veel te veel zodat je hoopt dat de song snel voorbij zal zijn. Dat kan nooit de bedoeling zijn toch? Eenvoudige muziekjes zullen ze nooit maken. Afsluiter Mother Indigo duurt vijf minuten en is helaas wat in hetzelfde bedje ziek. Een raar plaatje dus met al even rare keuzes, half geslaagd.
