De stem. Het mooiste instrument uit de muziekgeschiedenis, want ze doet dingen met onze emoties die geen saxofoon, piano of gitaar kan. Ook Adja beschikt over zo’n stemgeluid dat rumoerige menigten stil krijgt, tranen over wangen laat rollen en harten meteen verovert.
Dat weet de zangeres maar al te goed, want op haar eerste ep gunt ze haar stem alle ruimte. Dat schreven we al bij haar single To Be Naive, ook present op deze plaat. Behalve een zijdezachte trompet en piano en een hemels achtergrondkoor staat niemand haar vocale acrobatie bij. In het slot gaat ze zelfs helemaal solo. Een stem maakt echter nog geen nummer, maar Adja kent haar klassiekers en construeert een lied dat herinneringen oproept aan de beste jazz- en soulstemmen uit het verleden, en tegelijk een verfrissende en eigenwijze stempel draagt.
Opener Told You So is wat minder evenwichtig. Na een langgerekt “You…” gaat de zangeres plots verder met “… can suck it / Fed up with your games.” Hoe Adja declameert “Fuck this shit!”, we geloven het niet helemaal. Veel liever horen we haar in de delen waar ze het volledige bereik van haar stem verkent. Met Default Mode – Interlude krijgen we een stukje van een repetitie geserveerd waarin een doowop-koor Adja bijstaat. Te lang om simpelweg een intermezzo te zijn, maar ook geen afgewerkte compositie: we weten niet goed wat we hiermee aan moeten.
Daarna zit Adja echter weer helemaal op het juiste spoor met het overheerlijke SambaFassa, dat de aandacht geen seconde laat verslappen. Die trompetsolo mocht urenlang blijven doorgaan, terwijl Adja als een echte Girl From Ipanema verder dartelt tot de laatste bastoon is weggestorven.
Afsluiten doet de zangeres met What We Are Not Supposed To Feel, dat de kracht heeft van een tijdloze standard die al door iedereen van Ella Fitzgerald tot Cécile McLorin Salvant vertolkt is, maar gewoon door een zekere Adja Fassa neergepend is. Die steekt er onverwachte wendingen in, die het nummer boeiend en spannend houden tot ze haar verhaal beëindigt met het hartverscheurende “Until my time has come and sweet earth takes me home”. Wij hopen dat de aarde daar nog een jaar of honderd mee wacht.
