Na het doorlopen van alle dertien A Certain Ratio platen is er maar één conclusie mogelijk: It All Comes Down To This is ontegensprekelijk hun allerbeste ooit. Ook de vorige 1982 kon bekoren. Overtuigen over de ganse lijn echter niet. Deze dertiende doet dat met verve. Weg met de franjes. Duistere new wave pop funk in al zijn glorie.
All Comes Down To This met een stevige Stranglersgroove en Keep It Real (on the one) werden als appetizers op het publiek losgelaten en deden al het beste vermoeden voor dit album. Je hoort meteen hoe deze heren de ritmiek van elkaar door en door aanvoelen. Het klinkt allemaal zo simpel maar verre van dat. En het beste moet nog komen.
Geen extra huurlingen voor deze plaat. Back to basics. Jez Kerr, Martin Moscrop en Donald Johnson hielden de touwtjes stevig in handen onder het toeziend oog van producer Dan Carey (Black Midi, Kae Tempest…) voor het geval de heren toch eventjes hun focus zouden verliezen.
Derde nummer We All Need in één zin: The beat of cool. Laat je vooral meeslepen in dit tot loom danspasje uitnodigend stukje muziek. Escapisme. Weg van de duistere wereld en de persoonlijke tegenslagen.
Een genoegzaam knorrende bas, een luchtig gitaarsolootje, monotone vocalen overgoten met een sausje elektronica en uiteraard het accurate drumspel van Johnson maken van Surfer Ticket een intrigerend luisterstukje.
Alweer een frivole gitaarintro in het verder zeer donker klinkende Bitten By a Lizard met een prominente rol voor de drums. Het nummer straalt een zekere gelatenheid uit maar toch “It’s not too late”.
Verrassende lichtvoetigheid met God knows dat zelfs een meezing refrein heeft meegekregen. Mooi gitaarlijntje en optimistisch klinkende synths maken hier de dienst uit. Single materiaal. Terug de onderkoelde funk toer op met Out From Under waarop je nog maar eens van de wrange realiteit kunt weg swingen. Horen we daar een echo van Nile Rodgers?
Aangekomen bij hoogtepuntje Estate Kings. Een spoken word van Johnson die wel gemaakt lijkt om op te clubben met zijn doordringende trompetjes en meeslepende beat.
Een beetje reflecteren over het leven doen we met het repetitieve (met veel ruimte voor percussie) en op een rare prettige manier zeurderige Where You Coming From. Het swingt!
Vechtend ten onder of victorie. “I plan to die at the very last minute.” Een regel weggeplukt uit afsluiter Dorothy Says met zijn pompende, dragende bas. Noem dit album maar gerust een overwinning. Een uitnodiging ook om eens te gaan snuisteren tussen de muziek ten tijde van de hoogdagen van de (new) wave.
