De jaren zeventig waren de jaren van de onbegrensde mogelijkheden. En dat allemaal dankzij de satelliet. Of meerdere, kijk ’s nachts eens naar boven en vergeet niet vriendelijk te wuiven.
Dankzij dat vliegend spul werd de wereld in de jaren zeventig ook bereikbaarder dan ooit, en omdat iedereen van dan af aan toch alles kon zien, werd het begrip mega-evenement uitgevonden. Want ook jouw pa bleef het nachtje door doen tijdens The Rumble In The Jungle; Ali vs Foreman, live en in het holst van de nacht, 1974. Een jaartje later: The Thrilla In Manilla, Ali vs Frazier. Of, op het schaakbord, anno 1972: Fischer vs Spasski, live en overal te zien vanuit Reykjavik (het was altijd al een droom om een moeilijk woord als dit ooit eens te kunnen schrijven).
En dan kon de grootste, toen nog levende muzikale artiest niet achterblijven. We hebben het over Elvis Presley. Het idee kwam van zijn manager annex bloedzuiger Tom Parker, die het bezoek van president Nixon aan het China van Mao in 1972 – ook al multimedia – goed in zich had opgeslagen. Waarom Elvis niet via satelliet in elke huiskamer brengen?
Uiteraard ging er wat voorbereiding aan vooraf. Om te beginnen de locatie. Lotenhulle werd niet weerhouden, Honolulu bleef over. En in de nacht van 14 januari 1973 werd The King – dat was hij ook – overal te lande en in elk land dan ook aanbeden.
Pauken! Trompetgeschal! Of nee, minder kan ook. Elvis was niet langer de Elvis waarvoor je jouw dochters opsloot. Wat niet wil zeggen dat hij plots niks meer was. Een gerijpt man op 38. Die Steamroller Blues van Richard Taylor in zijn set opnam. Net als Something van The Beatles waar hij niet eens moeite voor doet. Maar wat altijd zal bijblijven: de historische uitvoering van An American Trilogy; een medley van simpele liedjes uit de Amerikaanse burgeroorlog. Daar staat Elvis (zijn naam alleen al, niemand heet Elvis) als Napoleon die zijn troepen en kanonnen en kanonnenvlees in ogenschouw neemt. Die helemaal in controle is. Het is: kippenvel.
Met onze welgemeende, euh, nu ook niet helemaal, inwoners van Lotenhulle. Aloha van daar bekt niet echt.
