Eindelijk! Daar is het nieuwe album van het Portugese trio 10 000 Russos: Superinertia. Met de nieuwe plaat komt ook een nieuw geluid en dat vooral door de recente toevoeging van synthspeler Nils Meisel aan de line-up (hij vervangt bassist André Coute).
De band omschrijft Superinertia als een plaat die de “staat van inertie adresseert waarin mensen tegenwoordig in het Westen leven. Het is geen plaat over het verleden of de toekomst. Het gaat over het nu.” Die inertie, zeggen ze, is er een die diep geworteld is in de Westerse conditie – waarin ‘gezond verstand’ politieke impotentie maskeert, cultuur grotendeels gedomineerd wordt door pastiche en nostalgie en het leven zelf gereduceerd is tot een eindeloze cyclus van werk-consumeer-herhaal.
De toon wordt gezet met opener Station Europa. Het nummer begint dreigend tot de gitaren invallen en de zang het protest inzet. De song wordt aangedreven door een omhullende synth-baslijn terwijl de elektronica op de achtergrond oscilleert en zindert. In Station Europa hoor je duidelijk dat het geluid van 10 000 Russos aan het evolueren is.
De typische, hypnotiserende ritmes in combinatie met een Neu-achtige gitaarriff maken van Saw The Damp het meest klassieke Russos-nummer op het album.
We worden omver geblazen door Super Inertia. Deze 8 minuten durende trip neemt ons mee op een dreunende, psychedelisch geladen, industriële mantra die maar moeilijk af te schudden is. De onverbiddelijke en motorische, sonische kracht dringt binnen en laat daar een indrukwekkende stempel achter.
A House Full of Garbage is, in tegenstelling tot Super Inertia veel rustiger maar daarom niet minder bezwerend. Het doet ons een beetje denken aan Psychic TV. Je wordt meegezogen in meanderende psychedelische soundscapes, terwijl João Pimenta’s stem je hypnotiserend naar hogere sferen brengt.
Afsluiter van het album is het ruim 14 minuten durende Mexicali/Calexico, geïnspireerd op een stop in Mexicali tijdens hun Mexicaanse tour van 2019. Net als de steden uit de titel is het nummer opgedeeld in twee afzonderlijke, maar uiteindelijk onlosmakelijk verbonden delen: Mexicali (gezongen in het Engels) en Calexico (gezongen in het Spaans). Beginnend met atmosferische, beelden van de woestijn opwekkende gitaren, bouwt het nummer al snel op naar een losgeslagen, feedback-blasted Stooges beat, afgewisseld met uitzinnig banjo spel.
Superinertia is zo kinetisch als het maar zijn kan: een eeuwig stuwende sonische kracht van motorische ritmes. De plaat is echter veel gelaagder en elektronischer, en reist door onbekende dystopische landschappen en een universum van geluidstexturen.
