Er zijn zo van die mensen – die er intussen niet meer zijn – waarvan men zich afvraagt: wat was er van hem of haar geworden? Waar waren ze mee bezig? In het geval van Gram Parsons is het bijgevolg jammer dat we het nooit meer zullen horen, waar hij mee bezig was. Al vijftig jaar niet meer.
Parsons was geworteld in de country & western uit het zuiden van de States, zijn zuiden. Maar het waren nu eenmaal de jaren zestig, tijden en dingen veranderden. Zijn missie was: hoe country te injecteren met psychedelica; het genre te vernieuwen. En hij kon dat. Als gitarist, pianist, zanger en bovenal songschrijver.
Het was Chris Hillman, bassist van The Byrds, die hem in 1968 ontdekte en meteen vroeg om in de band te treden. Want het ging niet zo goed met The Byrds: David Crosby was opgestapt en ze wilden een nieuwe richting uit. Enter: Gram Parsons.
Hij nam The Byrds gewoon over. Hun lp Sweetheart of the Rodeo kwam dat jaar uit en het werd een mijlpaal. Een nieuw genre werd geboren: countryrock. En dat allemaal onder (pas op, er komt een moeilijk woord aan) auspiciën (dat was het, dat woord) van Gram Parsons, toen nog te jong om te weten dat hij nooit oud zou worden.
The Byrds stonden op spatten, dus koos Parsons eieren voor zijn geld (nooit begrepen wat dat wil zeggen) en richtte met afvallige Byrds-leden Michael Clarke, Chris Hillman en slidegitarist Sneaky Pete Kleinow, The Flying Burrito Brothers op. En ze hadden meteen prijs.
Hun The Guilded Palace of Sin is een klassieker, één der tien beste lp’s ooit gemaakt en we veranderen niet van mening, ook niet ondanks de stroom lezersbrieven. De hoes op zich is al iconisch: Parsons in een rhinestone-pak, met afbeeldingen van marihuanaplantjes erop genaaid. Alleen: Parsons was een zwerver. Die, helaas voor zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid, een bloedbroeder van Keith Richards werd, de gitarist annex chemische fabriek van de Stones.
Ja! Parsons was erbij in Villa Nellcôte aan de Côte d’Azur, die zomer van 1971. Het was het drughol van Richards en de Stones werkten er aan hun meesterwerk, de dubbelaar Exile On Main St. en Parsons jamde wat mee. De heroïne, cocaïne, mescaline, kortom alles wat op -ine eindigt jamden ook mee.
In ’73 verscheen GP, zijn solo-debuut. Prachtplaat, al was hij al te ver heen om het te beseffen. Ook al maakte hij nog opnamen met Emmylou Harris die in ’74 postuum verschenen op Grievous Angel, en het woord ‘postuum’ komt aan. Hij was er namelijk niet meer.
Hoe eindigde het? In een motel in Joshua Park, met twee groupies tussen zijn lakens en een overdosis alcohol en barbituraten. Maar het verhaal is nog niet ten einde – welk verhaal is ooit ten einde? Zijn manager en een handlanger stalen zijn doodskist en verbrandden ze in Joshua Park. Er staat nu een monument. Voor een monument.
