Het was natuurlijk niet zijn echte naam. Maar als Robert (Bob) Zimmerman zijn achternaam uit artistiek oogpunt mocht veranderen in Dylan (naar Dylan Thomas) dan mocht Thomas Miller dat ook. Naar Paul Verlaine.
Tom Verlaine. Hij is dood. Over de doden niets dan slechts, tenzij ze ons iets nagelaten hebben. In het geval van dode familieleden: yes, eindelijk, money money money, gimme gimme gimme! In het geval van dode artiesten: hun werk. En Tom Verlaine liet iets na.
Hij kon ook wel iets. Schreef poëzie, speelde piano en saxofoon en gitaar en wenste daar één en ander mee aan te vangen. Ging in New York wonen, in de mid seventies het Sodom & Gomorra van de westerse beschaving. Alhoewel, beschaving…
Met jeugdvriend Richard Hell (echte achternaam Meyers) vormde hij een bandje dat niks deed maar hun volgende bandje was raak: Television. Het is dan 1975 en in dat hele New York waren er twee clubs voor aspirerende muzikanten. Max’s Kansas City – voor zij die konden spelen – en de CBGB, voor zij die dat niet konden. Jawel, de legendarische Country, BlueGrass & Blues-hal in de Bowery. En vanuit de riolen slopen de ratten er stelselmatig heen, keken even over de schouder om dan toe te slaan.
Want daar ontstond de New Yorkse punkscène. Patti Smith liet er haar verwrongen gedichten op muziek zetten. Blondie ontstond er. Idem voor Talking Heads, de nervositeit van de grootstad in hen. The Ramones, die zonder het te beseffen – ze konden maar tot vier tellen – jouw en onze wereld gingen veranderen. Ook aanwezig: Television.
Ook al hoorden die daar niet. Ze waren minder rumoerig; maakten geen hoopvol lawaai. Ze konden spelen. Richard Hell was er dan al uit, die ging Richard Hell & The Voidoids beginnen en die groep hing met naalden aan elkaar maar maakte wel Blank Generation, een plaat die ook nu nog in allerlei aderen snijdt. Television maakte Marquee Moon: hun debuutlp, februari 1977. Bevreemdend. Niet-van-deze-wereld. Een adempauze om even grootsteedse uitlaatgassen binnen te ademen. En eigenlijk, heel eigenlijk, vonden ze daar en toen postpunk uit, ook al was punk net begonnen.
Television begon, viel, stond op, viel weer, bleef liggen en ging vroeg dood. Tom Verlaine bleef leven, maakte af en toe een plaat maar maakte die moeilijk. Voor hem en voor ons. Frenologie is een achterhaalde wetenschap maar kan er iemand, bij voorkeur een hersenchirurg, het brein van Tom Verlaine doorzoeken? Daar moet wat in te vinden zijn. Hij is namelijk dood, dus helaas mag het.
