Het begon allemaal met een briefje, van haar, als antwoord op een advertentie in een muziekblad. Er werd een zangeres gezocht die ook, als het even mogelijk was, piano kon spelen. De advertentie werd geplaatst door een groepje genaamd Chicken Shack en Christine Perfect (echte naam) mocht beginnen en in 1968 namen ze die song op, Die Song die levens kan veranderen; een cover van Etta James haar I’d Rather Go Blind wat in vlees snijden kan maar het mes, het litteken blijft.
Ze huwde vroeg, met John McVie die vier snaren bespeelde bij Fleetwood Mac. Een bluesgroep onder leiding van de zeer bescheiden gitarist Peter Green (1946 – 2020) die verderf delfde uit door ratten omcirkelde Londense muziekkelders. Hun eerste plaatjes werden het stof van legendes en laat eens The Green Manalishi (With the Two Prong Crown) draaien: de omarming van blues en psychedelica werd nooit inniger dan in dit maar dat was het dan ook ooit.
Het ging fout. Peter Green had er genoeg van, Londen verhuisde naar L.A. en bluesrock werd cokerock en Fleetwood Mac werd groter dan het leven dat ze in Londen leidden en leden. Amerika! Ja!
Het is Times Square en de verzekerde verlichting daarvan, er zijn de palmbomen van de westkust. Rumours werd de plaat die iedereen had en iedereen had Fleetwood Mac en daarin voelde Christine McVie zich op haar best. Muziek als soft ice; het smelt en doet dat ook. Geen idee of ze een aangenaam mens was. Zijn onze zaken niet. De jouwe ook niet. Maar laat één keer I’d Rather Go Blind rondjes maken. En bedankt voor dit, Christine.
