De muziekschool PXLmusic uit Hasselt introduceerde een tijd geleden de immersive sound in ons land als primeur. Ondertussen kregen we in een aantal zalen in België een paar concerten voorgeschoteld met dit hoogtechnologisch geluid. We herinneren ons Predatory Void en Briqueville in het Gentse Wintercircus waar onze oortjes nog van nagenieten.
Deze keer kwam de AB aan de beurt. De ABclub werd ook ingericht met dit befaamde soundsysteem en de troetels van PXLmusic kwamen op het podium.
WITT is een band rond Tine Theré die met haar nummers en sound de kaart trekt van zeg maar een soort ambient etherische pop, ergens tussen Lamb, Goldfrapp, Portishead, Lowpass, Yello en Dead Can Dance. Een band rond een sterke zangeres en haar koor. Toffe stemmen die een klank en sfeer creëren om U tegen te zeggen. De soundscape rond de stemmen is zalige electro maar de stemmen komen volledig op de voorgrond.
Mocht die electro iets meer uitgesponnen worden en de nummers een beetje langer worden, met hier en daar een brugje van die mooie elektronische klanken en beats, dan mochten ze naast Massive Attack en Cocteau Twins staan.
We hoorden een stem die hoog en laag aankan en die in de verste verte nog maar aan het begin staat van een paar registers open te trekken. This Mortal Coil kwam in ons hoofd dwarrelen.
Benieuwd naar wat de toekomst gaat brengen. De look is nog heel braaf, ze zijn bijna volwassen aan het worden, maar de evolutie van de nieuwste nummers staat al een stuk verder dan in het eerste optreden dat we zagen. Visueel werden we heerlijk verwend door zalige projecties die in ieder nummer totaal anders waren en een meerwaarde betekenden voor het optreden. Mesmeriserend en tantaliserend werd een klein uurtje het publiek naar een andere dimensie gevoerd. Het WITT universum, volledig ons ding!
Na een kleine pauze was het tijd Pothamus. Andere koek, een metalen koekje. Postrock, tribale sludge zeggen ze zelf. Een genre waar we Amenra en Briqueville van kennen.
Tribale drums met een tsunami van gitaar. Repetitieve drums die opbouwen tot een religieuze cultus die je meevoert naar Raya, de Pothamus God. De verering van een meester met een rockinfusie. De soundscape begon met Raya. Ook hier kregen we een totaalspektakel met immersive sound en toffe visuals.
Muzikaal enorm in contrast met WITT, hun visuals waren extreem kleurrijk, in tegenstelling tot de groepsnaam WITT (hun hemden waren wel wit). Bij Pothamus waren de beelden in het zwart/wit, wat ook beter paste bij hun muziekstijl: zwarte, duistere rock.
Twee uiteenlopende genres, twee totaal andere optredens die op een vreemde manier samen pasten en ons een heerlijke avond PXL en AB voorschotelden. Contrast in Witt en zwart…
