“Wij hebben gehoord dat Cocaine Piss de grote belofte in België is. Is dat waar? Bedankt Cocaine Piss”, mompelde de excentrieke Mish Way. De zangeres van White Lung heeft het inderdaad goed begrepen. Cocaine Piss is misschien niet de belofte, weliswaar één van de beloftes.
Cocaine Piss is een frisse band die na amper twee singles meteen de aandacht van Steve Albini trok. Het debuut dat zeer binnenkort uitkomt, wordt dan ook door menig muziekkenner getipt als een plaat die absoluut in je kast moet. Hoewel het allemaal al eens eerder door anderen is gedaan, ben je toch verbouwereerd door de energie die het viertal uitstraalt. Je krijgt zelfs het gevoel dat deze Luikenaars iets nieuws brengen.
In een recordtempo (was het nu vijftien of twintig minuten?) speelde Cocaine Piss bijna evenveel songs. Het zijn loeiharde noise-statements die amper een minuut duren, maar het is vooral de manier waarop het gebracht wordt die indruk maakt. Zangeres Aurélie Poppins gaat als een waanzinnige tekeer. Terwijl ze haar (heerlijke) gebrul door de microfoon schreeuwt, staat ze geen seconde stil. Ze beweegt zich tussen het publiek, ze geeft de microfoon door, ze laat zich vallen, ze kotst haar demonen uit… een frontvrouw waar iedere band van droomt. Je vindt het niet meer dan gewoon wat lawaai? Dat kan best, maar je weet niet wat je mist. Kort, zelfs ontzettend kort, maar desalniettemin een vluggertje waarover je nog lang zal nadenken.
Minstens even opmerkelijk was White Lung. Deze Canadese punkformatie wordt vaak vergeleken met Hole, en dat is meer dan juist. Mish Way klinkt niet alleen als Courtney Love, ze lijkt er ook sprekend op. Nog voor er ook maar één noot werd gespeeld, was het duidelijk dat White Lung anders is dan de rest. De muzikanten kwamen het podium op met een zekere nonchalance, en vanaf het begin gedroeg Mish Way zich als een frontvrouw die je niet vlug zal vergeten. Zwevend tussen arrogantie en zenuwen, speelde deze band een set van zo’n 45 minuten (zonder toegift) met tracks die vooral uit de laatste lp (Paradise) op Domino kwamen.
Below was, volgens Mish Way, het enige popmoment. Voor de rest hoorden we onweerstaanbare Riot Grrrl die even vuil klonk als Bikini Kill, de begindagen van Babes In Toyland en natuurlijk die band met de weduwe van Kurt Cobain. Veel had Mish Way niet nodig om de aandacht te trekken, gewoon de lederen jack van de gitarist over haar hoofd gooien was voor het publiek genoeg om uit de bol te gaan. Ondanks het feit dat de muziek van White Lung nauwelijks bekend is (verander dat!), was White Lung heer en meester over de Trix. Het recept? Gewoon rock’n roll, mijnheer!
