Dank je België! Om zo klein te zijn, om onze wegen sneeuwvrij te maken en fantastische muzikanten voort te brengen… Vrijwel het hele land kunnen doorkruisen om één van de beste Belgische bands van dit moment te zien, is hier dan ook mogelijk. En Whispering Sons bewees nog maar eens dat ze het waard zijn !
Deze keer deden ze L’Entrepôt in Aarlen vollopen: een tof zaaltje waar iedereen met de glimlach ontvangen wordt, maar waar Whispering Sons door het Waalse publiek toch nog te ontdekken viel. Daar waar ze in Vlaanderen al een grote aanhang hebben, bleek het optreden hier voor het overgrote deel van het publiek een eerste kennismaking.
De nummers van hun album Image klinken enorm krachtig live. Met Sander Pelsmaekers achter de drums, toetsentovenaar Sander Hermans aan de fantastische Moog-keys, bassist Tuur Vandenborne en gitarist Kobe Lijnen die ook achter de elektrische piano zijn weg weet, werd dit voor ons een avond vol hoogtepunten.
Bij Waste klonk de dreiging uit de instrumenten en Fenne Kuppens’ stem doortastend donker. Dezelfde sfeer was er bij No Time, dat bezwerend donker klonk. Ook Fragmentsis beladen met diezelfde zwaarte en toch klinkt Whispering Sons geen seconde kil. Maar Fenne is boos. Bozer. Ze klinkt intens. Intenser.
Skin is niet alleen een magistraal goed nummer, de drums hierbij waren vanavond doordringend sterk. Hoewel we eerder fan zijn van klassieke drums, staat onmiskenbaar vast dat de elektronische hier zo’n meerwaarde zijn. Alone was het nummer dat blijkbaar toch ook hier voor de meesten bekend klonk, want het zette de (in onze ogen onbegrijpelijk rustige) luisteraars toch aan tot dansen.
In het publiek staat een jonge kerel, vol bewondering naar Fenne te kijken. ‘Waaagrr, elle est si forte!’, waarna hij haar dansstijl probeert over te nemen en gefrustreerd mompelt: ‘Je suis un mec et même moi, je ne sais pas danser si violemment!’ Ja… ze brengt wat teweeg deze dame.
Op het eind van het optreden volgen twee aangrijpende, rustige nummers. Afsluiten deden ze met het prachtige Insights. Meeslepend knap. Wanneer Kobe even later achter de elektrische piano gaat zitten, weten we dat No Image volgt als bisnummer. De diepte in Fennes stem, de rust en kalmte die ze op dat ogenblik kan neerzetten om het over de absurditeit te hebben, is groots. Het losbreken in de laatste halve minuut van het nummer klonk zo sterk!
In het voorprogramma zagen we Rank, de postpunkband uit Lyon (FR), voor wie deze avond hun internationale debuut was. Voor ons was dit een fijne ontdekking, hoewel de band in hun thuisland al heel wat podia aandeed, als support act van onder andere Motorama en The Wedding Present. Ze lieten voor de eerste keer hun songs op de Belgen los en het klonkt best goed!
Postpunknummers met een eigen karakter, ook al was de oldschoolsound erg aanwezig. Kracht bijgezet door de sterke gitarist Fabrice die ook meezingt, drummer Gilles met een duidelijk hoorbaar punkverleden en Guillaume aan de toetsen: de man die de minimalistische postpunksfeer perfect weet in te vullen met zijn instrument. Zanger/bassist Sayba vertelde me achteraf dan ook dat het bands zijn als The Chameleons, The Sound en The Cure, die hen nog steeds inspireren. Wat deze groep neerzette, was een knappe mix van donkere ambient, gothic en postpunk. En dat gaf Sayba ook perfect weer met de vocals, waarbij hij binnen de nummers bijna probleemloos switchte tussen hoge klankzuivere zang, shouting vocals en spoken vocals. Sinds 2011 brachten ze drie albums uit, waaruit we een selectie van nummers te horen kregen. Het nummer Soulcrash is zeker eentje dat in onze playlist belandt: rustig en passioneel, waarbij een zwoele stem je meeneemt in een nostalgische sound.
Whispering Sons: Facebook / Website / Instagram
Rank: Facebook / Bandcamp / Instagram
