Ogen dicht, en vooral geen Wikipedia, ook al zullen de meeste wel het antwoord kennen. Wat is de gemeenschappelijke factor tussen Whispering Sons en Compact Disk Dummies? Juist, het winnen van die fel begeerde eerste prijs van de Rock Rally. Het verschil tussen de bands? De recente winnaars zitten duidelijk in een (positieve) overgangsfase, die van 2012 mogen zonder ook maar eventjes te blozen zeggen dat ze de beste Belgische liveband van dit moment zijn. De gelijkenis? Twee bands die tot het kruim van de hedendaagse Belgische scène behoren. En kijk, of dit nu de echte reden is laten we in het midden, maar ze stonden afgelopen zaterdag wel beide in een bomvolle Dark Balloon, en concertkenners (of mensen uit de buurt) weten hiermee dat we in Retie zitten!
De prijs is binnen, fans hebben ze eigenlijk al sinds het prille begin met hopen en nu is het wat aftasten naar wat het Whispering Sons-geluid par excellence moet worden. De vijf zijn nog wel trots op hun eersteling Endless Party, een mini-album dat ondertussen aan een derde persing toe is (in feite vier als we ook de cassette op Wool-E Tapes meetellen) en er is tevens een single op Weyrd Son Records uit. Het antwoord op de vraag wanneer nu eindelijk het echte debuut zal komen wordt met ieder optreden meer en meer duidelijk. Whispering Sons is in evolutie, zo veel is zeker,de songs krijgen meer en meer vorm en vooral met een geluid waarvan ze steeds meer en meer zeker zijn, ofschoon de Limburgers in het begin van hun set te kampen hadden met technische problemen. Zoiets gebeurt nu eenmaal…
Hoewel Whispering Sons als vanouds met Shadow begon en eindigde met de bijna angstaanjagende catharsis Insights zitten er ook twee gloednieuwe nummers in de set verwerkt die we al in première zagen in de AB afgelopen december. Songs die meer en meer de vorm tonen waar Whispering Sons naar toe wil. Skin en Cramps heten de twee nieuwe tracks, en ze houden ergens het midden tussen de psychedelische experimentele momenten van The Doors en het overdonderende wavegeluid dat The Cure tijdens Disintegration had. Combineer dat met Fennes unieke stem (eentje waarvan ik na een dertigtal optredens nog steeds kippenvel van krijg) en je hebt ermee één van de origineelste bands die België de afgelopen jaren in zijn rangen had.
Whispering Sons speelde vanavond duidelijk voor een ander publiek, wat normaal is als je het voorprogramma bent van een band die de ene notering van De Afrekening na de andere wegkaapt, en in Den Dries (zo heet de zaal) speelde ze dan ook voor een hele hoop nieuwsgierigen. Want het moet worden gezegd, de underground omarmt Whispering Sons, de strijd om het hart van het mainstreampubliek (wat dat woord ook mag voorstellen!) is nog volop bezig, maar met songs als Strange Identies, Never Here of het opzwepende White Noise zijn ze daar maar een paar concerten van verwijderd. Op naar het volgende concert, en zonder twijfel zitten we daarmee alweer een stap dichter naar wat het beste debuut ooit moet worden. Juist, het zijn woorden van een fervente fan, maar fan zijn is nog altijd het meest essentiële deel van die mooie kunstvorm muziek genaamd.
“Retie zijn jullie d’er klaar voor? De max dat jullie met zo veel zijn gekomen!”. Woorden met letterlijk en figuurlijk effecten, want eens Lennert Coorevits ze door zijn micro brult ontaardt de concertzaal in een dansende menigte. God weet hoeveel video’s Lennert in zijn jeugd van Prince, MarcBolan of andere rockgoden zag, maar deze kerel weet perfect wat een rockster hoeft te doen om het publiek aan zijn voeten te krijgen.
Zes jaar nadat de broertjes Coorevits besloten om als de Compact Disk Dummies door het leven te gaan is er ontzettend veel gebeurd, zo veel dat je met recht en rede mag zeggen dat ze met hun electropop (waar je zowel Gary Numan, Goose of The Chemical Brothers in hoort) de beste livegroep van dit land zijn. Lennert staat geen seconde stil. Hij springt, loopt van de ene kant naar de andere op het podium en maakt er een sport van om met de gitaar door het publiek te lopen, of hij laat zich gewoon optillen en speelt over de hoofden van de fans de gitaarakkoorden. Je ziet hem overal gitaar spelen, zelfs aan de andere kant van de zaal. Janus kan dit met zijn karrenvracht synths niet, maar tovert het ene heerlijke geluid na het andere uit zijn elektronische apparatuur.
Party like there’s no tomorrow cause we all now there probably aint. Let the base drum be your heartbeat, tell your friends to dance all high. Het zijn woorden die ze overduidelijk menen, een band die van ieder concert een niet te stuiten feestje maakt en dat omkleedt met pophits die af zijn. De songs zijn commercieel, je zingt ze vanaf de eerste seconde mee, maar ze weten wel hoe ze die moeten schrijven. Dat de twee er stralend uitzien en de harten van de meisjes tilt doen slaan, neem je er als muziekfan met plezier bij…ze doen je op zijn minst beseffen dat je leeft!
Zowat de meeste songs uit Silver Souls werden gespeeld, en hoewel de plaat meer dan behoorlijk scoort op onze puntenladder, weten de twee er live toch meer kracht aan toe te voegen. Een wervelwind, zelfs de purperen God zal zonder twijfel vanuit de hemel met een glimlach toekijken hoe een nieuwe generatie met zijn Controversy omspringt. Meer dan geslaagd!
