Terwijl wereldwijd de overheidssubsidies voor cultuur onder het hakmes gaan, manifesteren jongeren zich steeds meer in pure DIY-stijl om hun eigen stem te laten horen. Karolien van Humbeeck, Tinne Vandersmissen en Lien Peters zijn daar zeer mooie voorbeelden van. Gebeten door de besmettelijke microbe die muziek is, organiseert het trio optredens van artiesten die de doorsnee-organisator wel eens over het hoofd ziet.
Juist, Whispering Sons heeft de laatste weken geen gebrek gehad aan media-aandacht, maar toen kon de organisatie natuurlijk niet weten dat het allemaal zo’n vaart zou lopen, laat staan dat ze wist dat ze de Rocky Rally-winnaars in hun club zouden hebben. De bunkerachtige zaal was dan ook veel te klein voor de Limburgers, en het was geen sinecure om een plaatsje te bemachtigen. Het volk was duidelijk voor Whispering Sons afgezakt, maar laat dat geen nadeel zijn, want zo had de hoofdact Bleib Modern de mogelijkheid om aan het Belgische publiek te tonen wat ze in haar mars had.
Iedereen die zich ernstig met muziek bezighoudt weet ondertussen hoe Whispering Sons klinkt, alleen heeft nog niet iedereen de band gezien. Wat zeer normaal is, want als je het iewat grotere Black Easter-festival niet meerekent, zaten de vijf volop in het alternatieve clubcircuit. Het hart van deze muzikanten is nog altijd verpand aan piepkleine undergroundzaaltjes, toch merk je dat Whispering Sons klaar is voor een grotere uitdaging, zeg maar voor de grotere clubs. De songs hebben ze, en op het hartbrekende Insights na, zijn de beste tracks de nieuwe: het oppeppende White Noise, het ontroerende Never Here of de shoegazepracht van Strange Identities, waarin we gisteren gitarist Kobe Lijnen in goeden doen zagen! Whispering Sons bevestigt gewoon wat we vier maanden geleden al zagen: een band met zeer veel potentieel die een zeer ruim publiek kan (en zal) aanspreken.
En dan was het de beurt aan Bleib Modern. Het was een grote uitdaging voor deze band uit Bamberg om de Whispering Sons-fans opnieuw in de zaal te krijgen, buiten was het immers door het warme weer een uiterst gezellig onderonsje geworden. In de Duitse undergroundscène is Bleib Modern door twee platen (All Is Fair In Love And War en Vale Of Tears) al een tijdje één van de te volgen bands. Hier is de groep, die ooit begon als een soloproject van Phil Läufer, nog onbekend, maar wie gek is op rauwe postpunk, zal zonder twijfel deze band in de armen sluiten.
Live is Bleib Modern heel wat harder dan op cd, steeds worden de pedalen ingeduwd, staan de versterkers in het rood en zetten de Duitsers een geluid neer dat zich tussen de begindagen van Wire, Josef K en (hoe kan het ook anders) Joy Division situeert. Het is echter niet het herkauwen van het verleden, wel een band die (net als Whispering Sons) met oude ingrediënten een nieuw recept bedenkt. Achteraf hoorde je wel een paar mensen zeggen dat Bleib Modern voor wat meer variatie zou kunnen zorgen (een kritiek met waarheid), maar één ding staat vast: dit is een band om in het boekje te noteren!
