Dag twee van het uitverkochte We Are Open Showcase Festival in het Antwerpse Trix beloofde weerom een goedgevulde avond te worden met een bonte mix van de hedendaagse Belgische muziekscene. Ondanks de verschillende overlappingen en onvermijdelijk drummen voor een goede plaats, probeerden we van elk van de zes podia een graantje mee te pikken.
Sweats maakten in elk geval de vroege vogels in de Kelder wakker met donkere trapbeats en twee frontvrouwen waarvan eentje zwartgejast de ‘Tricky’-beats dromerig bezong terwijl de andere op wijlen The Prodigy’s Keith Flints-wijze de overstuurde uitspattingen in het publiek spuwde.
Snel verder naar de Bar waar Gros Coeur voor een reeds volle zaal hun funky, psychedelica liet horen. Dromerig dansbare ritmes werden afgewisseld door aanstekelijke punk-funk wat zeer in de smaak viel. Spontaan moesten we denken aan de aanstekelijke hippiesound van Kula Shaker.
Next up was weer kiezen of delen: enerzijds bracht de prille Oriana Ikomo warme soul, ondersteund door een driekoppig vrouwenkoor dat voor ons nog wat zoekend leek. Niettemin zagen we een overtuiging om te groeien en het beste van zichzelf te geven. Anderzijds was er het hippe Tuff Guac, dat met hun aanstekelijke pop-garage songs en catchy singalongs, aangespoord door de gekbekkende zanger, het publiek moeiteloos wist te bespelen.
De immer grote Zaal bleek niet meteen een struikelpunt voor Simon. De charismatische frontzanger bespeelde na een korte twijfel zelfzeker het enthousiaste publiek met Nederlandstalige, catchy popsongs.
Het was vervolgens uitkijken naar het Brussels project Annabel Lee. We zagen hun reeds in Hasselt en wisten dat dit trio vonken zou geven. Zangeres en gitariste Audrey bracht, zelfverzekerd van bij het begin, stevige 90s rock en garage nummers die de vele toehoorders wisten te pruimen. We dachten spontaan aan Bettie Serveert met nog meer attitude. Hun tweede album delen ze komende lente met de wereld.
De origineelste bandnaam van vandaag was zonder twijfel Pruillip. Annelies Van Dinter is een Antwerpse multi-instrumentalist met diverse projecten met onder andere Steven De bruyn en het prachtige Echo Beatty. Ditmaal zat ze achter de drums en werd ze ondersteund door gitarist Louis Evrard. Ze brachten donkere, trage sludge, af en toe overgoten door een ijle zangstem. Hun set was vooral meeslepend en uitgesponnen met oosterse toetsen.
Voor de Brussels K.Zia, dochter van Zap Mama, moesten we helaas verstek geven.
We haastten ons naar de Zaal om het Gentse Use Knife te gaan zien. De band rond Stef ‘Irritant’ (Kiss The Anus Of a Black Cat) bracht samen met Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy een combinatie van hedendaagse elektronica en Arabische muziek. Zoals we eerder zagen bij The Knife, stonden ze op het podium achter grote doorschijnende doeken waarop naar hallucinaties refererende visuals op werden geprojecteerd, die de opzwepende tribal ritmes prachtig versterkten.
Het Antwerpse elektronische duo Stacks stond benedengronds op de juiste plek. Van bovenaf hoorden we hen dromerige, onconventionele popsongs brengen met donkere teksten.
We geraakten moeilijk binnen in de Bar voor The Yummy Mouths maar aangezien we hen vorig jaar al drie keer live zagen, twijfelden we niet dat ook deze passage een catchy, energieke set zou zijn, vol met vrolijke indiepopnummers.
De Brusselse Leese bracht in tegenstelling tot het eerdere gitaargeweld in het Café een stampende elektronica set. De jonge muzikante smeet met vette drumbeats en dansbare drumlijnen die ons aan Moderat deden denken. Haar muziek is vooral ook een belangrijke factor tot samenwerkingen met hedendaagse dans en visuele projecten.
Dat ‘dansbaar’ soms subjectief kan zijn beseften we toen Gitzwart op het hele gelijkvloers zijn bonkende gabberset rond onze oren sloeg. De hardcoretracks raasden als een trein door de mix. Dit was alweer een mooi voorbeeld van hoe dit festival een podium wil bieden aan allerhande stijlen en artiesten.
Nieuwsgierig zakten we af naar het optreden van Lander & Adriaan. De ene bekend van onder andere STUFF. en Beraadgeslagen, de andere kenden we van Pomrad. We waren blij verrast dat dit duo in het midden van de Zaal opgesteld stond waardoor het publiek van dichtbij de stomende, eclectische set kon beleven. Deze twee muzikale krakken brachten een overweldigende mengeling van elektrojazz, uptempo afrobeats tot stampende techno, steeds met een punkfunk toets.
Brussel was dit weekend alom vertegenwoordigd. Zo ook was het vrouwelijk trio Pega, opgericht in de kelder en later gepromoveerd naar de zolder, dat ongedwongen, leuke en weirde popsongs liet horen. Hun sympathieke energie was vooral erg aanstekelijk.
De afsluiter van de avond was voor ons Comité Hypnotisé van Tim Vanhamel, uiteraard gekend van Millionaire. We dachten een band te zullen zien, maar stootten op de solo-artiest, verscholen achter knoppen, een jungle aan planten en een vreemde hoed. In tegenstelling tot zijn laatste album Hiking The Trails Of Mount Muzak kregen we allesbehalve muzak te horen. Tim experimenteerde erop los met een ietwat overweldigend samenraapsel van drums, beats, funk, hiphop en dub.
Het was de afsluiter van een boeiend, tweedaags ontdekkingsfestival waarin de diversiteit aan genres en aandacht voor jong en oud centraal stond.
