Het was druk in Antwerpen. In een straal van amper een kilometer stonden Jamiroquai in het Sportpaleis, Felix Pallas in de Trix, Royal Blood in de Lotto Arena op een podium hun ding te doen. Onze voeten werden naar de richting getrokken naar De Roma. Twee topacts voor de prijs van één. Warhaus, maar eerst Faces on TV.
Twee acts die iets met elkaar te maken hebben zoals iedere fan wel weet. Frontman van Faces On TV, Jasper Maekelberg, was lange tijd de gitarist van Warhaus. Een factor die zeer zeker het geluid van Warhaus heeft bepaald. Maar een dag telt slechts 24 uur, ook voor Jasper Maekelberg, en om zich volledig te kunnen toeleggen op het nakende debuut van zijn eigen troetelkind heeft hij de fakkel doorgegeven aan Tijs Delbeke, de man die ook al mooie dingen deed bij Dez Mona en Sir Yes Sir.
We kennen Faces On TV al langer dan vandaag om te weten dat het optreden meer dan een opwarmertje voor Warhaus zou zijn. De iewat zenuwachtige Jasper vertelde dat hij zelf ook een keer naar de band van Maarten Devoldere zou kijken. De zenuwen kunnen misschien wel iets te maken hebben met de set, want op Love/Dead na (geen Travelling Blind dus), waren het allemaal gloednieuwe tracks die het publiek nog niet eerder had gehoord.
Wellicht was het voor de band een soort van aftasten voor wat volgend jaar zal komen (2018 moet hun grote doorbraak worden). Nadeel is natuurlijk dat je je publiek hiermee wat buiten spel zet. Gelukkig was hun appreciatie groot genoeg om luisterend de nieuwe songs te ontdekken.
Wat opviel is dat de nieuwe songs heel wat minder poppy klinken dan hun voorgangers. Songs die slechts na een paar beluisteringen de ideale oorwurm worden zoals de nieuwe single The Image Of Boy Wonder. Een makkelijk concert was het niet, Jasper Maekelberg zal nooit gemakkelijk worden, wees er hem dankbaar voor.
Speculaties hoeven niet langer meer. Balthazar keert terug en is door het succes van de solo-uitstappen niet in gevaar gekomen, alleen krijgt het sabbatjaar een verlengstuk. Geheel onverwacht verscheen vrij vlug na We Fucked A Flame Into Being een tweede Warhaus-plaat. Eentje waar goed over is nagedacht, en meer is dan maar nog eentje er bij. Eentje die zelfs dieper gaat dan het terecht bejubelde debuut.
Een nieuwe line-up, en volgens Maarten scary omdat met de komst van Pascal Deweze en Tijs Delbeke de helft van zijn band Antwerps is geworden. Deze opmerking kreeg alvast de omhoog gedrukte duimen van Sylvie Kreusch. Ook die van ons. Niet over Antwerpen hoor, wel dat die nieuwe muzikanten meer dan fijn passen in het Warhaus-concept. Iedereen is vervangbaar, zelfs Jasper Maekelberg.
Het zijn mannen die wat in de achtergrond staan. Kan ook moeilijk met op de voorgrond een showbeest als Devoldere en een femme fatale als Kreusch (deze keer met een gothlook) die bij iedere beweging de hoofden van de mannelijke fans knettergek weet te maken. De Gainsbourg en Birkin van Vlaanderen. Het zijn woorden die je in zo wat ieder artikel terug vindt, en dat heeft natuurlijk veel te maken met de magie tussen de twee. Devoldere steekt geen seconde zijn bewondering voor zijn geliefde onder stoelen of banken, en de twee bespringen elkaar tijdens het optreden net niet. Het oog wil ook wat, maar gelukkig wordt het oor ook verwend.
In de achtergrond dus, maar in de uitverkochte Roma bewees Tijs Delbeke een meer dan waardige vervanger te zijn voor de Gentse muzikant. Delbeke lijkt niet alleen sprekend op Maekelberg, maar is tevens een multi-instrumentalist (van trompetten tot gitaren). En moet er nog iemand zeggen wat Deweze kan?
Muzikaal koos Warhaus voor een evenwicht tussen de twee albums, en het is bizar om te beseffen hoeveel hits zijn “soloproject” in zo’n korte tijd al heeft opgeleverd. Het publiek reageerde braaf, maar enthousiast op wat de band deed. Hoogtepunten genoeg, van laagtepunten was er zelfs geen sprake.
Een mens zou bijna dromen van een derde plaat. Als seks en muziek geboren zijn voor elkaar, dan bestaat het tegenwoordig in de vorm van Warhaus.
