In samenwerking met Toutpartout organiseerde Weyrd Son Records gisteravond een donkerzwart avondje voor fijnproevers in het mythische Madame Moustache aan de Brusselse Vismarkt. Gentenaars Public Psyche – nooit minder dan briljant – mochten openen voor het razend interessante VOWWS, uit L.A., maar in feite een Australisch darkpopduo met Iraanse roots. Hun muziek wordt vaak omschreven als death pop en refereert op de vorig jaar verschenen Under The World uitdrukkelijk aan Depeche Mode’s Ultra. Met Kevin MacMahon – bekend van zijn werk voor Trent Reznor en Swans – achter de knoppen hadden ze ook geen klein bier in huis gehaald.
Public Psyche leek wel de headliner want de Gentenaars speelden voor dubbel zoveel volk als VOWWS. De reputatie van het kwartet rond David Defrenne is er dan ook eentje van nietsontziende, begeesterende liveshows die tegelijk hypnose als bewondering afdwingen. Veel licht op het podium, niet meteen een habitat waarin de band zich kiplekker voelt, maar het zweepte zowel publiek als psyche op tot grootse daden. Het gros van de set was zoals verwacht opgebouwd rond No New Violence hoewel ze al redelijk wat nieuw materiaal in de steigers hebben. Er werd in de Moustache echter op zeker gespeeld wat resulteerde in ondermeer Elevator, Patterns en New Days.
Oudje Saturn met Lennert Jacobs in een glansrol sloot de set die op erg veel bijval kon rekenen. Zoals gezegd, met Public Psyche kan je gerust naar de Champions League. Ze spelen hun spel en doen dat altijd met een geldingsdrang die elke vorm van bescheidenheid naar de eeuwige ‘nachtvelden’ verwijst.
VOWWS liet niets aan het toeval over en liet tijdens deze korte try-out voor hun Europese tour zien wat Matt en Rizz in petto hebben. Verwacht een gitzwarte, stevige set met erg sfeervolle visuals. Verwacht niet dat vooral het sublieme Under The World aan bod komt. VOWWS zijn niet de eerste band die beelden van imploderende flatgebouwen razend interessant vinden, maar de ijzige en tegelijk dwingende elektro van Rizz wordt door Matt gedrenkt in een unieke combinatie van industrial noise en western gitaarspel. Je leest het goed, western en niet Westers.
Het is ons een volslagen raadsel hoe dit duo onder de radar kan blijven want ze spelen gegarandeerd een volledige Sinners’ Day line-up op een hoopje. Spaarzaam gebruikte rookmachines accentueren het laserlicht en doen een wilde wind over het podium waaien. Het effect van MacMahon wordt pas live overduidelijk. Een optreden van slechts een dik half uur met een urgentie van een ijzige winterstorm. Ronduit fascinerend en het doet ons vooral hunkeren naar een uitgebreide tour met een passage in ons land.
Foto’s: (c) Hans Vermeulen
