Het Amerikaanse viertal Vintage Trouble maakt rhythm & blues met een hoog soul gehalte. Dat soul gehalte komt volledig door zanger Ty Taylor, want in zijn stem horen wij veel Otis Redding, Solomon Burke en Charles Bradley.
In 2011 brachten ze hun debuut The Bomb Shelter Sessions uit, wat de band diverse festival optredens opbracht zoals op Pinkpop en Rock Werchter. Ook nam The Who ze als voorprogramma mee op hun Amerikaanse en Europese tournee. Ook The Rolling Stones, AC/DC en Lenny Kravitz waren zot van hun vintage sound en namen de band mee als supportact. Het zal er ook mee te maken hebben dat Ty Taylor een ongelooflijk podiumbeest is, hij wordt soms zelfs vergeleken met James Brown.
De albums The Swing House Acoustic Sessions en 1 Hopelful Rd. kregen niet zoveel media aandacht dus de band sukkelde wat in de vergeethoek. Vorig jaar brachten ze na drie jaar stilte de ep Chapter II uit. Op deze ep is een andere Vintage Trouble te horen dan we gewend zijn. Ze hebben zich meer op soul gericht maar dan wel een hele cleane zelf wat afgelikte versie… We waren benieuwd of hun optredens anno 2019 ook zo clean waren.
Het voorprogramma werd verzorgd door Shtevil. Deze band rond Steven Vergauwen laat zich net als de hoofdact van de avond inspireren door klassieke rock, roots en soul. In eigen land is Vergauwen zo goed als onbekend maar in Italië en Oostenrijk speelde hij op grote festivals en haalde zelfs een nummer 1 hit met On Fire.
Shtevil trakteerde De Casino op een stevig potje bluesrock. Met een pompende bas, knallende drums, een gierende gitaar en een indrukwekkende stem. Alle songs stonden als een huis. Niet te geloven dat deze band nog niet zo gekend is bij ons want wat ze brengen is van top niveau. OK, dat Steven af en toe met tanden gitaar speelde hoefde nu niet voor ons: afgezaagd rock cliché. Maar voor de rest niks dan lof voor dit waanzinnig energieke trio.
Met zo’n bom van een voorprogramma moet je al van goeden huize zijn om die vibe in de zaal te halen. Zanger Ty Taylor van Vintage Trouble kan dat zonder probleem, hij is gewoon een geboren entertainer. Dat merk je aan het begin van de set waar hij ieder bandlid een hand geeft voor ze beginnen, een mooie geste ook al is het voor de show. Net zoals hij heel de set het publiek handjes geeft, handen laat zwaaien, de wave laat doen, regelmatig de zaal in loopt, ja we voelden ons af en toe op een schlagerfestival. Allemaal show die de aandacht deed afdwalen van de Vintage Trouble songs, die veel power miste.
Want het viertal, aangevuld met een keyboardspeler, koos voor een tamme set met veel soul en weinig rhythm and blues. De iets stevigere hoogtepunten waren op een hand te tellen. De single Knock Me Out, die nooit op een album is verschenen, de swampy blues van Run Like The River en het enige bisnummer Blues Hand Me Down. De echte soul songs misten diepte, Ty is een fantastische zanger maar hij komt niet geloofwaardig over en de nummers zijn gewoon niet goed genoeg. Hij komt dicht in de buurt van de soulhelden van vroeger maar is net niet goed genoeg. En dat stukje extra misten we.
Voor het publiek maakte het allemaal niet veel uit want die vonden alles geweldig en aten uit Taylors hand. Ook genoten ze van de randanimatie van de energieke zanger. Maar op zich had dit optreden gewoon heel weinig om het lijf. Als we iets mogen onthouden van deze avond is het Shtevil. Zij waren veel straffer dan de makke bende van Vintage Trouble.
