Tekst: Stefaan Tubex
Op 8 maart stelde Vincent Starwaver in de Minard in Gent zowel hun nieuwe plaat Godspeed als het tijdens Covid-periode opgenomen en nu op vinyl verschenen Goodnight Honeybun voor. En wat een geniaal goed concert was dat. Bij het aantreden van de band in de intieme setting van de Minard voelde je meteen dat er een magie in de lucht hing. De twee platen smolten die avond samen tot één overweldigend geheel.
De set startte met Gimme A Reason, waarmee Bart onmiddellijk bewees wat een heerlijk melodieuze popsongs hij kan schrijven. Daarna volgde het iets intiemere Where do you go from here. Bart had geen bindteksten voorbereid, en net die spontaniteit zorgde voor een uitzonderlijke avond. Waar hij in het begin nog iets te bescheiden zocht naar de juiste woorden, voelde je zijn oprechte enthousiasme en dankbaarheid na elke song nog toenemen.
Live stegen de iets meer obscure songs boven zichzelf uit. Zo klonk Miss als een pompend en stomend geheel. Daarna kwam het epische buitenbeentje Heartless. Dit nummer duurt iets meer dan 9 min. en zou fantastisch passen in het tweede uur van Duyster. In het begin schuurt het nummer aan tegen de postrock met heel fijne strijkarrangementen, waarna het overgaat in een minimalistische pianopassage. Het eindigde met een heel intiem moment met Bart aan een lichtjes tegenpruttelend orgel dat de magie enkel nog versterkte. Dit is echt een meesterlijke song die tussen alle geplogenheden van de songschrijverij valt.
De band bestaat naast Bart Vincent uit Alan Gevaert (dEUS, Chantal Acda) op bas, Steve Slingeneyer (ex-Soulwax) op drums, Serge Hertoge (Sundahl) op gitaar en Naomi Sijmons (Reena Riot) op mellotron en gitaar. Ze speelden met een ongelofelijke gretigheid en genoten duidelijk heel erg mee van dit bijzondere releaseconcert.
Na Heartless volgden opnieuw twee ideale popsongs met Lay your head on me en het wondermooie Everything falls apart. In een wereld waarin radiozenders avontuurlijker zouden programmeren dan de algoritmes van Spotify zou deze song regelmatig te horen zijn zowel op Radio1, Willy als StuBru. Dit nummer zit vol melodieuze gelaagdheid, geniale akkoordenwissels en de nodige subtiele weerhaakjes. Fantastisch ook hoe de subtiele arrangementen strijkkwartet Echo Collective live fantastisch tot hun recht kwamen in de mellotronpartijen van Naomi Sijmons (We kijken trouwens ook erg uit naar een nieuwe plaat van haar).
In het nummer Go Around barstte de sfeer voor het eerst volledig los. Waar het publiek eerst nog schuifelend de pluchen zetels verliet, stond de ganse zaal al gauw volledig mee te dansen. Dit moet ook het moment geweest zijn waarop Bart in zijn euforische ontlading zijn eerste van meerdere, telkens opnieuw bijgevulde, glazen water omstootte. Lachend vertelde hij dat zijn poging tot duurzaamheid, om geen plastic flesjes water te gebruiken, met het verspilde water dus grandioos mislukt was. Gelukkig kregen we alleen muzikale elektrische ontlading.
Muzikaal omarmt Vincent Starwaver het avontuurlijke van Beck, de melodieën en geweldige wendingen van The Beatles en de weerhaakjes van The Velvet Underground.
Op Fly Away Far Away schuurden drie gitaren en een opzwepende bas wonderlijk tegen elkaar aan. Vervolgens kregen we het ongelofelijk catchy When did the sun go down. You!You!You! was de hidden track van de avond. Het nummer is nog niet verschenen en toch zong het publiek het refrein al spontaan mee. Daarna kwam Falsetto, één van de vele nummers die van bij de eerste noten als vertrouwd aanvoelden. De set werd afgesloten met het intieme Learn to say goodbye. Je kan in de twee wondermooie platen de liefde voelen die in alle songs verborgen ligt. Bart heeft geprobeerd om wat hem overkomen is om te buigen in iets positiefs, en hij was zichtbaar geraakt en vond dat het publiek hem daar die avond enorm bij geholpen heeft. Dit werd op luid applaus en gejoel onthaald. Na het slotnummer van de set volgde nog een pakkende bisronde. Bart gaf aan dat hij ook wel zou terugkomen zonder het veelvuldige applaus, maar dat het even verdwijnen achter de coulissen nu éénmaal tot het protocol behoort. Als voorlaatste song kregen we het hartverwarmende Sad Song en eindigen deden ze met Jezus Alone, een magistrale en opzwepende cover van Nick Cave.
Vincent Starwaver gaf een ongelofelijk pakkend en overweldigend concert. En zelf was de band door de ontlading en reactie van het publiek waarschijnlijk bijna even ontroerd en overweldigd.
Andere concerten:
20/03 – café café, Hasselt
22/03 – Nachtwacht, Tielt
27/03 – De Singer, Rijkevorsel
Facebook – Instagram – Spotify
