Betoverd, ontroerd, sommigen misschien een beetje moe van het dansen, keerde menig fan van Valkø naar huis, zaterdagavond 23 oktober 2021. En wie nog niet overtuigd was van het talent van de sympathieke Brusselse zangeres weet ondertussen wel beter. Onder de melomanen waren vast ook nieuw gewonnen zieltjes voor Slow Pilot, die mocht openen, die avond in De Rotonde.
“Muse, maar dan rustiger” hoorden we iemand in de zaal fluisteren. Iemand liet zelfs de naam Jeff Buckley vallen. Er zijn ergere acts om mee vergeleken te worden, niet? Slow Pilot mag dan wel stilaan, terecht, een begrip zijn in Vlaanderen, voor het merendeel van het publiek in de Botanique was het duidelijk een eerste kennismaking. Pieter Peirsman sprak het publiek toe in zijn beste Frans, misschien even vergetende dat er ook Vlamingen of anderstaligen in de zaal zaten. Maar Brussel wist het te waarderen. En het publiek wist de ingetogen nummers van Slow Pilot, vandaag op de scene als duo, bijzonder goed te smaken. Met toppers als Little Boy, Dance the Night Away, zeker Gentle Intruder en Peirsmans karakteristieke doordringende stem hoeft dat eigenlijk ook niet te verbazen.
Na de korte set, vertelde Peirsman nog dat ze na de show te vinden waren, en dat je de plaat kon kopen, maar ook dat hij zich haasten moest voor nog een optreden.
“Bonsoir! Tout le monde va bien? Oh, c’est partie” klonk het enthousiast bij monde van Severine Cayron. De actrice en muzikante, stond er zaterdagavond natuurlijk als celliste, pianiste, singer-songwriter Valkø. Voor deze verwelkoming had de Brusselse ons al verwend met een door een sublieme cello-intro ingeleid en geweldig potent Silence In the Dark. Jawel, de eerste ‘wow!’ was op dat moment al neergeschreven in onze notities. Geweldige live vibe kende deze song die ook de jongste ep Monsters opent. En die nieuwe ep zou als rode draad door de show lopen, al werd ook geput uit This Kind Of Game (2016) én het album Winter Hopes (2010), het album dat de zangeres toen als Auryn uitbracht.
Valkø begeleidde zichzelf op een keyboard voor wie ze het troetelnaampje ‘Big Trouble’ had bedacht. Ze nam soms de cello ter hand, zoals bij The Mirror en wist ons omver te blazen met die prachtige stem van haar, die ons soms deed denken aan Florence Welch, maar ook aan Alison Goldfrapp. En ja, ook Kate Bush! De muzikante werd ondersteund door een erg goede band. En wie speelde die fijne gitaarlijnen? Jawel, Pieter Peirsman!
Terecht gejuich toen Valkø de uitstekende single Monsters aankondigde, nu al een publieksfavoriet en het klonk dan ook verrukkelijk in dat live-jasje. Op de sublieme uitvoering van onze favoriet This Kind of Game, dat we schaamteloos meezongen, was het dan nog heel eventjes, wachten. Eerst werden we nog flink geraakt door de Auryn-song Between You and Me en Back Through The Maze met geweldige gitaarsalvo’s ook van Pieter Peirsman en met Valkø’s stem, snijdend tot het zeer deed. Ook erg knap en pakkend was het eerder donkere The Grace of Peace, begeleid door een treurende contrabas.
Peirsman leek met Valkø te willen overleggen. “Nee, we tellen niet af, we doen het gewoon: we voelen het wel”, hoorde we de zangeres antwoorden. Waarop de band een behoorlijk opzwepende track inzette. Going Mad On The Dance Floor klonk het, waarop sommigen de daad bij het woord voegden, zeer tot zin van de zangeres die hen er verder toe aanmoedigde. “Restez debout!”, werd ons gevraagd en wanneer een uitzinnige cover van Kylie Minogue’s Can’t Get You Out Off My Head werd ingezet stond het middenplein van de Rotonde ei zo na tjokvol.
Nadat Valkø haar muzikanten en technici uitvoerig had bedankt, en ons bekende dat het laatste nummer er aan zat te komen, maar dat als we braaf waren er misschien nog wat volgde, wou de zangeres nog iets belangrijks kwijt. “Dit nummer draag ik op aan degene die mij altijd door dik en dun gesteund heeft, en mij enorm geholpen heeft met het maken van mijn jongste ep, die mij door voorbije rare tijd geholpen heeft. Deze is voor jou, mijn lieve man”. Een pakkend All I Ever Dreamed of weerklonk. Een zichtbaar aangedane Jérôme Vandewattyne stormde vanuit de zaal het podium op en pakte zijn madame eens goed vast, die hij meteen weer met rust liet zodat ze even af kon gaan om terug te kunnen keren voor de bissen.
Valkø had blijkbaar beslist om het absolute kippenvelmoment van de avond te laten voor de bisronde. De haartjes op onze armpjes staan zowaar nog steeds recht bij wijze van spreken. In een quasi compleet a capella gezonden In The Silt etaleerde Valkø nogmaals haar vocale pracht en kracht. Wanneer de rest van de band weer opkwam, werd nog de A Never Ending Story van Auryn gebracht, in duet met Peirsman.
De zangeres verontschuldigde zich géén fysieke release te hebben van Monsters. “Wie koopt er nu nog cd’s of vinyl? Nee, dat komt er misschien wel eens van als ik meer fondsen heb, maar ik wil met plezier een mooie poster voor jullie signeren of een praatje met jullie maken”. Het speet ons dat we daar geen tijd meer voor hadden maar willen de zangeres maar wat graag nog eens opnieuw aan het werk zien en horen.
De ep Monsters is te beluisteren op de gekende streaming platforms.
