Schoonheid en kunst. Het zijn twee begrippen die je sinds de laatste weken maar beter niet in één adem noemt. Uitzonderingen bevestigen de regel en laat dat Trixie Whitley maar zijn. Sinds haar debuut Fourth Corner is de dochter van wijlen Chris Whitley een begrip die staat voor vakmanschap waar je nooit door ontgoocheld wordt. Een mens van vlees en bloed, dat wel, zoals ze een paar dagen geleden in Sint-Niklaas bewees toen ze pardoes de tekst van Oh, The Joy vergat en daarmee eigenlijk op een zeer ontwapende wijze mee toonde dat ze niet op automatische piloot speelt. Zo voelde ook het optreden in Gent ook aan. Niet dat ze opnieuw in dezelfde val liep als in De Casino, wel omdat je anderhalf uur naar een doodeerlijke artieste aan het kijken was voor wie de lat ontzettend hoog ligt.
Gent moest het zonder Juicy als voorprogramma stellen. De Vooruit is en blijft een moeilijke combinatie als het op concerten en theatervoorstellingen aankomt, maar het is en blijft een majestueuze zaal die perfect past bij de gracieuze verschijning van la Whitley. Even na half tien werden de lichten gedoofd, en vanachter de coulissen verscheen (net alsof het niets was) Trixie die net als op haar laatste cd Lacuna de trip begon met het Dead Can Dance-achtige Intro.
Trixie is ondertussen al een tijdje aan een Europese tournee bezig die haar naar Nederland, maar ook Denemarken, Duitsland en Engeland bracht. Van vermoeidheid geen sprake, wel mopperde ze de ontroerende woorden dat ze hoopte dat haar vierjarige dochter lag te slapen op het moment dat zij op de bühne stond. Zeemzoet, maar het werkte wel. Trixie had de uitverkochte zaal in haar macht, van de eerste tot de allerlaatste seconde.
Gracieus, maar met een minimale bezetting. Het voornaamste instrument van de Belgisch-Amerikaanse is natuurlijk haar imponerende stem, maar dat haar vader haar de juiste genen heeft doorgegeven toont ze ook via haar imposante gitaarspel en drumwerk, want voor Dandy ging Whitley zelf achter de cymbalen zitten. Een vrouw die alles, maar vooral veel kan.
Voor de rest een uitmuntende drummer en een man achter de keyboards. Want ja, hoewel niet iedereen het er mee eens is koos Trixie voor haar derde plaat Lacuna (als je de live Sway niet meerekent) voor het elektronische pad. Het maakt Trixie Whitley unieker en hoewel niet iedereen mee is met de nieuwe nummers, lijken ze één voor één gegoten op haar magische lijf.
Begint ze de set tijdens Heartbeat nog op hoge naaldhakken, dan staat ze tijdens May Cannan op blote voeten en dwarrelt ze over het podium als een volleerde ballerina. De bindteksten wijzen op eerlijkheid, maar ook op een gespannen zenuwachtigheid. Vreemd hoe zo’n grote dame twijfelt of ze het nu goed doet of niet, maar als gezegd ontneemt het alle vorm van routine en doet het deugd om een muzikante aan het werk te zien die puurt uit datgene waarvoor je naar een concertzaal komt: talent.
Zoals verwacht kwamen de meeste songs uit de nieuwe plaat, maar ook Breathe You In My Dreams kreeg een plaats waarbij Trixie van het podium stapte en het publiek indook voor een ware face to face-inspectie. Mobieltjes gingen de hoogte in, het publiek wist maar al te goed dat een legende (in wording) voorbij liep. Of afsluiter Oh, The Joy nu een vloek of een zegen is, laten we in het midden. Net op het moment dat Trixie haar adem inhield en de stilte zijn gang wilde laten gaan, riep iemand luidkeels “Come on” waardoor de toverkracht verbroken werd. “Jammer” reageerde Trixie in alle eenvoud. Het typeerde dit concert: simpel, maar zo veel beter dan de rest. Met haar passages in haar half thuisland bevestigde Trixie wat we al jaren weten: één van de grootste van dit land…
