Als je wou weten hoe het muzikale universum eruit ziet voor Tristan dan moest je op dinsdagavond naar De Handelsbeurs in Gent. Vergeet het idee dat liedjes meezingbaar moeten zijn of alle muziek van een artiest gelijkaardig. Tristan maakt de muziek die voor haar gemakkelijk in het oor ligt en dat is niet de muziek die de grote massa kan smaken. Who cares? Dit is muziek die uitblinkt in creativiteit en originaliteit. Is het pop, jazz, ambient of funk, een mix van dat alles of juist helemaal iets nieuws, we zijn er nog niet uit.
Het voorprogramma werd verzorgd door Partners. Partners zijn Femke Fredrix en James de Graef (van Shhht). Ze brengen een programma dat het midden houdt tussen een act, dans, toneel en een muziekoptreden. Ze musiceren aan een tafel vol elektronica en wisselen af met blaasinstrumenten en gitaar. Om de beurt treden ze op het voorplan en brengen ze een soort gedichten, terwijl een EBM beat alsmaar sneller dreunt als het pompen van een hart. Het publiek ging mee in de groove. Shhht ongrijpbaar voor sommigen? Dan zag u Partners nog niet bezig!
Alle sympathie voor Partners maar dit was het moment de gloire voor Tristan. In het duister wandelde ze het podium op zingend met een zware mannenstem. Op de ep Illusje klinkt Frank ook zo, maar we hadden niet gedacht dat ze dat stukje zelf zong. Het was niet de laatste keer dat ze ons verraste. In interviews zegt ze vaak dat voor haar de stem ook een soort instrument is en dat konden we aan de lijve ondervinden.
Mocht Tristan in de jaren 50 geleefd hebben, dan stond ze wellicht te blinken tussen diva’s als Julie Andrews of zelfs Marilyn Monroe. Ze zingt, rapt, vertelt en fluistert op een soundscape die het ene moment jazzy en poppy is en even later funky en zweverig. De ritmes komen van drums, gitaren, piano, keyboards en een strijkers-quintet dat zo nu en dan komt opdraven. Het is de voorstelling van de twee ep’s Illusje uit 2018 en Delidomia uit 2019 maar er zijn kosten nog moeite gespaard om er een totaalspektakel van te maken in een grootse productie.
Met de ogen dicht lieten we ons wegdrijven als een wolk aan de hemel en telkens we de ogen openden was er een andere kleurschakering tussen rood en blauw, groen en paars. Ook muzikaal gaat het van het ene naar het andere uiterste. We hoorden allerlei ritmes en instrumenten, de enige constante was Tristan die altijd uitblinkt met een supermooie stem in de hoogte én in de laagte, en die als een witte fee in het midden van haar muzikanten de dans leidt. De enige kleur die we bemerkten in haar verschijning waren haar rode lippen. Zwoel danste ze op ritmes ook als die niet altijd aanwezig waren. “Talk to me about the things I do not know yet”, vroeg ze maar het was eerder andersom: wij hebben een muzikale initiatie gehad. Heel graag nog van dattum.
Foto: (c) Handelsbeurs
