Als we La Botanique in Brussel binnenwandelen en langs de Rotonde richting toog stappen, worden we altijd wat overvallen door die fijne, magische sfeer die deze locatie nog steeds blijft uitademen.
Wanneer we de donkere zaal binnenstapten, hoorden we de eerste tonen van de experimentele set aMute klinken. Donker en intens, zo omringde de Brusselse Jérôme Deuson zich in het midden van het podium met zijn toetsen, gitaren en drums. One man, a lot of sounds: donkere ambient, drone-tronica met snippers post rock. Tracks die voor de luisteraars geen concentratie vergden, maar die je heerlijk meesleepten in sferische soundscapes die duister genoeg waren om niet zweverig te klinken. Wat wij opvallend knap vonden, waren vooral de beladen, doffe drums die hier en daar opdoken. Alsof aMute onze zware, donkere hartslagen even poogde over te nemen.
De magie van La Botanique werd in de Orangerie vooral verder doorgedreven wanneer The Young Gods verschenen. Ontspannen en zelfzeker zag het Zwitserse trio er uit: van zodra ze het eerste nummer Entre En Manière speelden, leek het alsof niets of niemand hén, noch het publiek zou kunnen afleiden. We kregen het nieuwe, tiende album Data Mirage Tangram integraal te horen. Met Figure Sans Nom, All My Skin Standing en Moon Above bewijzen The Young Gods dat de songs van hun nieuwe album meer sferisch, elektronisch zwoel, uitgerokken zachter, maar minstens even sterk klinken. Donkerder en krachtiger dan voordien zet de band een sfeer neer, die opgepikt en overgenomen wordt door het publiek met even veel bewondering als voor hun eerdere werk. De typerende, van emoties doordrongen stem van Franz Teichler past perfect binnen dit toch wel iets anders klinkende muzikale plaatje. Tear Up The Red Sky, kregen we als derde nummer te horen en is een van de nieuwe nummers die meer doen denken aan het hardere werk van vorige albums. Heerlijk stevig. Net zoals de oudere nummers About Time en Envoye, waarna de lichte ritmes in het nieuwe You Gave Me A Name, af en toe verstoord door een industriële noise, drijvend klonken!
Wanneer The Young Gods terug op het podium verschijnen voor de bisnummers en enkele oudere nummers laten horen, valt des te meer op dat deze een hoger rockgehalte hebben, dan de nummers van hun laatste album. Ook het ruigere gitaarwerk en de strakkere drums bij de hits Kissing The Sun, Gasoline Man en Skinflowers blijven het dansende publiek lusten. Om hen tenslotte terug te brengen naar hun nieuwste plaat met het mooie Everythem.
Hoewel de nummers van het album Data Mirage Tangram trager, langzamer en atmosferischer klonken dan vroeger, brachten de heren deze zo krachtig, met een dosis passionele pit. In de ogen van zanger Franz Treichler, drummer Bernard Trontin en elektronica-wonder Cesare Pizzi zagen we vanavond het glinsteren van jonge knapen. Jonge helden als het ware…
The Young Gods: Facebook / Website
