Voor de Britten zal 24 juni altijd wel een vreemde datum blijven. Het was de dag waarop ze wakker werden en beseften dat ze niet langer meer Europeanen waren. Het is koffiedik kijken tot welk kamp Barry “Waz” Warne, sinds jaren frontman en gitarist van The Stranglers, behoort. De kolossale frontman kon er blijkbaar wel meelachen en introduceerde de band met enige trots als “We’re The Stranglers from England”.
Dat was nodig. De Grote Markt in Oudenaarde was wel aardig gevuld, van een echte sfeer (op een paar grappige Engelse fans op de voorste rij na) was er nauwelijks sprake. De feestmassa stond er duidelijk alleen maar uit nieuwsgierigheid en om het grijsgedraaide Golden Brown nog eens te horen, de rest kenden ze niet.
Neen, het siert de organisatoren van de Bierfeesten wel dat ze aan deze oerpunkers hebben gedacht tijdens het samen stellen van de affiche waar later op de avond de clowneske Bart Peeters zijn ding zou doen, verder dan een beleefdheidsapplausje raakten the men in black niet.
Warne staat er om bekend dat hij vrij vlug geïrriteerd raakt, in Oudenaarde bleef hij uiterst beleefd. De punkers uit Guildford die in vroegere dagen wel eens een concertzaal op stelten durfden zetten, waren gisteren gewoon een sympathieke jukeboxband, met weliswaar een sublieme set.
Zoals ze het ondertussen al een tijdje gewoon zijn, begonnen de Britten hun set met de instrumentaal Waltz In Black dat vlot in Toiler On The Sea overging, wat meteen een ideale mogelijkheid was voor David Greenfield wat hij met zijn keyboards kon. De punkers lieten er geen gras over groeien en speelden de ene hit na de andere: 5 Minutes, Nice’n Sleazy, Peaches (we zien de beelden met Ivan Sonck zo weer voor ons!), Skin Deep, Always The Sun en natuurlijk die song die iedereen wilde horen: Golden Brown.
Het is wel eventjes wennen aan het feit dat er maar twee originele bandsleden overgebleven zijn: Jean-Jacques Burnel, een symphatieke man van middelbare leeftijd (wel één die nog weet waar een bas voor dient) en Greenfield, ofschoon je hem nog nauwelijks op achter zijn torenhoge keyboards opmerkt. En toch, voel het niet alsof er iets ontbreekt.
Hugh Cornwell zal altijd wel Cornwell blijven, maar met Warne mis je hem niet. De band weet wel dat ze voorzichtig moeten zijn met met het spelen van nieuwe tracks (de mensen kopen deze nieuwe platen tegenwoordig niet meer!), gelukkig brengen ze de oude krakers (van Tank tot No More Heroes) met dezelfde allure van weleer.
Tevreden naar huis dus, tot op het moment dat fotografe Ann de setlist bemachtigde en we bemerkten dat ze eigenlijk nog van plan waren om Walk On By als toegift te spelen. Mooi niet dus!
