Jon Auer en Ken Stringfellow maken al samen nummers sinds 1986. Twee jaar later pas onder de naam The Posies, met hun debuut Failure. Precies 30 jaar geleden. In de tussentijd heeft het duo acht studio-albums uitgebracht vol klasse powerpop waar de invloed van Big Star altijd blijft in weerklinken.
Jon en Ken hebben diverse bandleden zien komen en gaan, en het duo is zelfs gesplit in 1998. Ken speelde toen samen met R.E.M. terwijl Jon verder ging onder de naam The Jon Auer Band. Lang heeft de split echter niet geduurd.
In 2000 speelden ze terug samen en deden een akoestische tour. Sindsdien brengen ze af en toe een plaat uit. Ze hebben de grunge rage overleefd waar ze ongewild in werden geklasseerd. Auer en Stringfellow zijn nu terug op tour om hun 30ste verjaardag te vieren samen met Dave Fox (bas) en Mike Musburger (drums).
The Calicos hadden de eer om de avond te openen en dat deden ze in een intieme bezetting met Quinten Vermaelen (zang en gitaar), broer Maxime op drums en Aäron Koch op pedalsteel en gitaar. Normaal zijn deze Rock Rally-winnaars met z’n zessen. Nu brachten ze hun songs op een pure manier en werden de rockaspecten wat achterwege gelaten. Deze aanpak werkte heel goed en de nummers stonden nog steeds als een huis. The Calicos hebben dan ook bakken kwaliteit in huis: Quinten heeft een fantastische stem, ze weten heel goed hoe ze kwalitatieve nummers moeten schrijven en de pedalsteel geeft een speciaal sfeertje aan de liedjes. De single Our House werd op een prachtig manier gebracht. Dit nummer verdient veel meer aandacht. Als afsluiter kregen we een soloversie van Under The Water door Quinten. Quinten leek te veranderen in een combinatie van Chis Isaak en Jeff Buckley, straffe kost!! The Calicos hebben er gisteren in Mechelen zeker fans bijgekregen.
The Posies hadden er zin in en dat was al onmiddellijk te merken met de zalige opener Dream All Day. Jon en Ken vlogen er helemaal in en gaven zich 200%. De samenzang van het duo past nog altijd perfect en mag je van ons vergelijken met Lennon en McCartney.
Het is twee jaar geleden dat ze hun laatste album Solid States uitbrachten, dus nieuw werk was er deze keer niet bij. Omdat het een best-of tour is, werden we getrakteerd op klassiekers als Any Other Way, Daily Mutilation, World, Going Going Gone, Everybody Is A Fucking Liar, Flavor Of The Month... Het duo bewees nog maar eens dat ze echt wel wat straffe songs bij elkaar hebben geschreven.
Voor You Avoid Parties gingen Jon en Ken de zaal in. Ze brachten het nummer akoestisch en zonder microfoon, wat subliem klonk want het Mechelse Cultureel Centrum was vroeger een kerk. Voor Licenses To Hide en Glitter Prize kregen ze versterking van Few Bits zangeres Karolien Van Ransbeeck, wat voor een mooie afwisseling zorgde.
De ritmesectie op deze tournee, met Dave Fox en Mike Musburger, speelde van 1988 tot 1994 al bij de band en is speciaal voor deze tour terug in dienst genomen. Het leek alsof ze nooit weg zijn geweest. De band klonk strak met af en toe wat rommelige momenten zoals we dat van The Posies gewoon zijn. Op plaat klinken de nummers redelijk clean maar live is er meestal met een hoek af. Laten we het The Posies charme noemen.
Als bisnummers kregen we het bloedmooie Song #1, de Chris Bell/Big Star cover I Am The Cosmos, Ontario en ten slotte Burn And Shine dat, zoals op elk The Posies-concert, eindigde in chaos en met Jon die zijn snaren kapot trok.
We kregen een typisch The Posies optreden vol sublieme songs, super muzikanten, flauwe grapjes en af en toe gecontroleerde chaos, meer moet dat niet zijn. Ze mogen er nog dertig jaar bijdoen en snel terugkomen met een nieuwe plaat.
