Soms is het een beetje opletten met iets te vaak gebezigde beeldspraak. En checken of het dak er nog op ligt, klinkt nogal lullig bij een openluchtoptreden of niet? Maar misschien checkten we zondagochtend wel nog snel of die muren van Het Predikheren nog stevig recht stonden?
Alleszins gierden de gitaren gul en gretig en aan een ongelooflijke performante pleurisvaart, zaterdagavond 9 augustus 2025, waar The Muttons en Waste, op uitnodiging van De Keldr, Mechelen compleet murw speelden. Alle stoeltjes aan de kant deze keer en het goedgevulde plein, al dan niet dansend, liet zich de maximum vuige en vuile punkrock ’n roll goed gevallen. Wat een feest!
“Mecheleeeeeeeeeen!” riep zanger-gitarist Merlijn Goddeeris over het plein en Get Along werd ongenadig op gang geknald aan gretige rotvaart. Een aanstekelijke melodie, een vette groove en voluit gààn, gezegend door gulle gitaargruis, een pompende bas en potig knallende drums. Of hoe The Muttons, met deze eerste knaller meteen hun garagerock-visitekaartje afleverden. Tussendoor maakten Goddeeris en gitarist Michiel Vandenabeele nog een olijk rondedansje.
“Het volgende nummer gaat over de bloemetjes” en een geweldig Flowers ronkte over het plein, snel gevolgd door Waterslide, met met die machtig vette baslijn van Wout Houbart, weerom gul gitaargeweld van Goddeeris en Vandenabeele en hoe lekker luid en performant waren die drums van Ward Van Echelpoel? Jongens!
Eerst het publiek uitgenodigd om gerust wat dichterbij te komen staan smeet de band de vraag van één miljoen over het plein met de pletwals What Is Your Name? Ondertussen was écht iedereen mee en wanneer Goddeeris ons vroeg of we klaar ware om méé de confituur op te pompen raasde een heerlijk groezelige garagerock-versie van Pump Up The Jam door Het Predikheren. Faith No More bleef destijds nog redelijk dicht bij het orgineel van Technotronic, of toch min of meer. The Muttons ver-garagerockten het op meesterlijke wijze. Of er werd gedanst? Wat denk je zelf?!
Rain had een haast jazzy vibe over zich, al rockte het als zot, en het was dan nog maar een voorbode voor de finale die er zat aan te komen, maar eerst besloot Godddeeris wat gas terug te nemen. “Het is hier wel gezellig! Nu een iets minder nummer, nee niet minder, maar rustiger met piano en zo” corrigeerde Goddeeris snel. Een bijzonder mooi Take It All Away werd ingezet, waarbij Goddeeris bewees ook een goed en overtuigend crooner te zijn. Goddeeris’ keel klinkt niet alleen machtig spokend tussen al welgekomen gitaargeweld, croonen kan hij ook bijzonder goed.
Na een uitermate strak en broeierig rete-strak ongenadig knallend Sheep, de vuige flink opgestoken middelvinger tegen de kuddegeest, restte de band nog één song om op de Mechelse melomanen los te laten. “Jullie zijn de woeste zee, wij zijn de piraten!” En met een ongelooflijk feestelijk knallend Pirates, met enkele jongelui trouwfeest-gewijs roeiende vooraan op het plein, zat de moddervette en strakke show er alweer op.
Nostalgisch naar dié band toen, deed The Muttons ons bij momenten aan die legendarische Mechelse klepper The Excessives denken, en jawel, dat is een heel groot compliment!
Of we op gegeven moment haast angsten uitstonden toen we die ongenadig vette harde baslijnen van Niels Valgaeren als harde stompen in onze maag voelden, terwijl diens grimassen gadeslaande? Misschien! Of die beklemmende zanglijnen, soms ijzingwekkende oerkreten van Jef Jenaer stevig onder de huid kropen?
En hoé zalig dat lekker manische maniacale drumwerk van Robbe Bastiaenssens en die hemelse noise die Anella Sepp en Brent Nijs door hun gitaren lieten gieren, grommen en gonzen, zodat we die tot in ons diepste binnenste voelden? Wow; Waste dames en heren!
Waste dropte méér dan dat voorspelde ongelooflijke bommetje. Dit was een heel bommenleger aan vette ongenadige grooves en heerlijk veel knallend lawaai. Een mens zou dan toch écht nadien gaan checken of al die muren van de voormalige klooster in Mechelen nog wel stabiel rechtstaan. En hoé schoon kan lawaai zijn? Héél schoon!
En zo raasden Tantrums, 111 en Urges héérlijk daverend, raggend en verpletterend over het plein, alles verschroeiend. Die ongelooflijke vette baslijnen van Valgaeren klonken als de vanzelfsprekend véél gemenere versie van The Stranglers‘ Jean-Jacques Burnell in zijn allerbeste jongere dagen, hoe vervaarlijk en gévaarlijk klonken die drums van Bastiaenssens? En wat te denken van die subtiel razende heerlijk vuile cover van Toxic? Ja, dat liedje van Britney Spears! Wow!
Een hele set lang was het genieten van dat geweldige geniale lawaai van Waste, met die bij momenten bezeten vocalen van Jenaer, die moddervette ritmesectie, die zalig vinnige hyperstrakke gitaarnoise, al dan niet met behulp van drumstokgetokkel, lustig verder daverend, ook in top-beukers als Discotheque en This Is Not A Song of dat absolute, heu genadeschot met If I Had a Gun. Tussendoor was Jenaer nog vervaarlijk het podium gaan beklimmen, even dachten we dat hij het zou slopen!
Er was een tijd van Hüsker Dü, Sugar, The Melvins, Big Black en Sonic Youth, je had Nirvana, of ook het lichtjes fenomenale No Means No. Waste kan gerust mee in dat rijtje grote namen van de noise- en grungescene geplaatst worden, ze zouden er zich goed op hun gemak voelen. Maar meer nog: nu is de het tijd van Waste!
Een concertervaring van Waste is haast apocalyptisch, of om het met Jello Biaffra + No Means No te zeggen: “The sky is falling and I want my mommy!”.
Ter informatie: de muren van Het Predikheren staan nog solide recht. Toch wel. En The Muttons en Waste hebben er in Mechelen vast véél nieuwe zieltjes bij gerockt. En nu honger, veel honger – wat ons betreft toch! – naar meer muziek van deze jonge helden!
Tekst & Uitleg: Mark Van Mullem
Alle foto’s: © Tricky Troostie voor daMusic, behalve foto 1: © Mark Van Mullem
THE MUTTONS: facebook • instagram
WASTE: facebook • instagram
