De geest van Howlin’ Wolf
Taildragger en zijn vrienden uit Chicago bouwden een waanzinnig bluesfeestje in de Banana Peel. Zijn naam kreeg hij van de enige echte Howlin’ Wolf, eeuwen geleden. Taildragger is 82 ondertussen en heeft de blues geleefd. Stetson op zijn hoofd en nog steeds een stem om schrik van te krijgen. Die wil je zeker in het donker niet tegenkomen.
De Banana Peel leek wel een echte chicken sack uit de hoogdagen van de blues. Afgeladen vol, de geur van bier, zweet en parfum, een publiek van jong en iets minder jong. Drie uur zal het feest duren. Op het podium vijf muzikanten. De rijzige gitarist Jimi Primetime Smith. Bob Corritorre, hij lijkt weggelopen uit de Soprano’s, op mondharmonica. De immer glimlachende bassist Yahni Riley. Drummer Brian Fahey met zijn boeventronie uit een film noir. En de andere gitarist Johnny Burgin.
Zoals in de hoogdagen van de blues spelen de vijf opwarmen als hun eigen voorprogramma met Jimi Primetime Smith en Johnny Burgin afwisselend als frontman en zanger. Klassiekers van o.a. Jimmy Reed en vergeten pareltjes passeerden de bluesrevue. En eigen nummers sloten naadloos aan bij het bekendere werk. Burgin beheerst de blues als geen ander, zijn speelstijl is origineel en toch trouw aan de meesters zoals Hubert Sumlin, Louis Myers, Eddie Taylor en co (check Burgins youtube-kanaal waarop hij les geeft in de vele verschillende Chicago blues stijlen).
En dan was het tijd voor Taildragger die door het publiek heen opkwam, wandelstok in de hand. Een boomlange, magere, zwarte Amerikaan met een grijze baard en stijlvolle hoed op z’n kale hoofd. Zijn stem lijkt een beetje op die van Howlin’ Wolf, die de jonge James Yancey Jones ook zijn naam gaf: hij kwam immers altijd te laat aan op concerten van de Wolf. Sinds de sixties staat de Taildragger op de planken en blijft hij trouw aan de Chicago blues. En zoals dat gaat in de legendarische bluesverhalen: de Taildragger heeft ooit een collega-muzikant gedood over een geldkwestie na een concert. Uit zelfverdediging. En daarvoor heeft hij gezeten.
Hij is vooral een straffe performer en een meesterlijke zanger. Amper vier platen en een handvol singles sinds zijn debuut. Maar wel vier platen waarop de blues blijft voortleven en soms nieuwe wegen inslaat. En hij weet hoe hij een nokvolle zaal moet begeesteren. Soms met subtiele handbewegingen, of een grimas. Na twee nummers stond hij op van z’n stoel en was er nog meer contact met het publiek. Tussen de songs van hemzelf, Freddie King en Wolf door vertelde hij verhalen, niet altijd even verstaanbaar door zijn zware accent. Maar de boodschap was wel duidelijk: de blues leeft voort. Afsluiten deed de bluesrevue met Wolfs advies: “Shake it for me, baby”.
TailDragger: Facebook
YT-kanaal Johnny Burgin
