The Guru Guru zou optreden op het dak van Trix. Een handvol fans kon een ticket winnen door hun nieuwe ep op vinyl te bestellen. Het klonk als een bevrijding na maanden zonder livemuziek: knetterend gitaargeweld terwijl de skyline van Antwerpen baadt in de gloed van de ondergaande zon. En toen begon het te regenen.
Gelukkig bood Trix Club een waardig uitwijkmanoeuvre. Het rockende vijftal doet niet aan gebabbel met het publiek en andere manieren om er gras over te laten groeien. Meteen drukken ze het gaspedaal in. De set is nog maar net bezig en we hebben al een verschroeiende versie van Honestly (I Don’t Feel Like Dancing) achter de kiezen. Enkel een maf tussenstukje waarin zanger Tom “Where is my rum?” bazelend over het podium wankelt en de rest van de groep erbij staat, haalt de rek er wat uit.
Deze jongens willen duidelijk niet langer stilzitten dan nodig. Jammer dat het publiek dat wel moet. Het blijft toch een beetje onwennig, iedereen die zo voorbeeldig met mondmasker op een stoel zit alsof we in de opera zijn. Rammen en beuken is het levensdoel van The Guru Guru, en dan verdienen ze ook een publiek dat ten volle met hen uit het dak gaat. Hopelijk binnenkort, als de wereld weer een veilige plaats is.
Chramer uit het vorig jaar verschenen album Point Fingers is een hoogtepunt waar de gensters van afvliegen. Zanger Tom raast in elk nummer als een orkaan in het rond, nu eens gewapend met tamboerijn of maracas, maar hier laat hij ook in zijn ziel kijken. Als een mantra laat hij “Wire, copper, tinfoil” weerkaatsen. Hij schreef de tekst na een relatiebreuk, vertrouwt hij ons na het optreden toe. Wanneer er “Fire, pepper, turmoil” op je afkomt, sta je daar verslagen met enkel “wire, copper, tinfoil” in je handen.
Dan verdwijnt de groep plots uit beeld en keert enkel Tom terug, deze keer met een ukelele in de hand. Met “I said all right, but only if you listen here” luidt hij een gevoelig coda in die zo weer voorbij is. Een leeg podium blijft achter. Niet lang, want een publiek dat blijft applaudisseren, hoe klein ook, laat geen enkele groep onberoerd. We zijn weer vertrokken voor beukende bassen, gierende gitaren en dreunende drums. En een extatische zanger die zingt alsof hij alle demonen uit zijn lijf tracht te verdrijven.
Het publiek schreeuwt “Bis!”, maar dan gaan de zaallichten alweer aan en weerklinkt gek genoeg Easy Lover van Phil Collins en Philip Bailey. Het ritueel van de Goeroe Goeroe was snel voorbij, maar het is voor explosies van energie als deze dat muziek is uitgevonden. Hopelijk snel weer op het dak dus, regen of niet.
Smartlink naar de muziek en clip
