Onder de noemer De Casino Rocks kon je afgelopen zaterdag een paar legendarische bands aan het werk zien te Sint-Niklaas. De garagerockers van The Fuzztones bestaan dit jaar 36 jaar, alhoewel zanger/gitarist Rudi Protrudi nog het enige originele lid is. Om de zoveel tijd wijzigt de line-up wel eens en kunnen de ex-Fuzztonesleden al een voetbalploeg beginnen. Hun laatste album dateert van 2011 Preaching To The Perverted, maar het album waar ze nog steeds het meest voor bekend staan is Lysergic Emanations uit 1985, een plaat met veel covers en slechts een paar eigen songs.
The Godfathers worden geklasseerd onder pubrock of post-punk, zij bestaan dit jaar 30 jaar. Maar net zoals bij The Fuzztones is zanger Peter Coyne de enige overblijver van de originele band. Ook bij The Godfathers kan je al een voetbalploeg samenstellen met ex-leden. De band splitte in 2000, al kan je je afvragen of je kan splitten als de line-up altijd verandert? Hun laatste plaat A Big Bad Beautiful Noise dateert uit 2017 maar kan zeker niet tippen aan hun Birth, School, Work, Death uit 1988 dat echt wel een topplaat is.
Twee bands op het programma dus die blijven teren op hun succes in de jaren 80. De derde groep van de avond, het Waaslandse Philadelphia ’69 is in diezelfde jaren 80 gesplit. Na 30 jaar vonden de heren dat het tijd was voor een eenmalige reünie, zei het ook niet meer in de originele bezetting. Ze brengen covers van garagerock en Amerikaanse proto-punk bands van de jaren 60.
Philadelphia ’69 zette ineens de toon van de avond met een disco-intro op tape, die we twee keer moesten aanhoren omdat de gitaarversterker het ineens had begeven. Tja, dat heb je met die eenmalige reünies, die versterkers kunnen dat blijkbaar niet aan. We herkenden in het zestal gitarist Steven Hollanders (Hadacol Tremblers, The Motel Men en Sebi Lee) en drummer Jan D’Hooge (The Motel Men, Implant & Muziekvereniging De Klingse Bossen). Ze schotelden een stevige set voor met covers van The Sonics, The Stooges, The Seeds en er was zelfs plaats voor een stukje Devils Haircut van Beck. Stevige rock’n’roll door mannen die blij waren dat ze nog eens samen op het podium stonden. De meesten strak in het pak. Achter de band werden vloeistof dia’s geprojecteerd om een psychedelisch effect te krijgen, maar laten we eerlijk zijn het paste niet bij de muziek. Hoewel de toetsenist zijn best deed om toch wat psychedelische elementen in het spel te krijgen. Goed geprobeerd maar niet gelukt. Al bij al een fijne opener waar we van genoten hebben.
Philadelphia ’69 klonk al stevig, maar The Godfathers deden er nog een schepje bovenop. Peter Coyne en zijn kameraden zetten hun versterkers op tien en deden de zaal onmiddellijk ontploffen met This Is War. Het vijftal had er ongelooflijk veel zin, de energie droop er vanaf. Bij het tweede nummer Cause I Said So, gaf ook een van hun gitaarversterkers de geest! Tijdens de versterkerwissel vertelde Coyne dat ze net in Spanje getourd hadden en dat zijn koffer met kleren was achtergebleven, dus leende hij een kostuumvest van de mannen van Philadelphia ’69 voor dit optreden. Verder ziet de zanger er nog steeds uit als een bejaarde schooldirecteur die boos is omdat ze de bloemen in zijn tuin kapot getrapt hebben.
Na de technische pauze gingen de Engelsen er terug stevig tegenaan. A Big Bad Beautiful Noise is de titel van hun laatste plaat en dat is ook wat deze band neerzette. Er werd uit alle albums wel wat gespeeld met toch iets meer nummers uit Birth,School, Work, Death. Het was een prima set. Met zoveel goesting en kracht gebracht, daar kunnen de generatiegenoten van Killing Joke, die we een paar weken terug aan het werk zagen, nog iets van leren! Conclusie: The Godfathers anno 2018 zijn meer dan de moeite waard.
Zo’n exploderende set is natuurlijk niet makkelijk te overtreffen. Met veel overtuiging starten The Fuzztones aan hun optreden, maar ook zij bleven niet gespaard van technische problemen. Deze keer werkte de versterker van de toetsenist niet. Ergernis en frustratie bij zanger Rudy Protrudi door de valse start. Bij Caught You Red Handedviel de kabel uit de basgitaar. Nog ergernis! De frontman trapte ook diverse keer de kabel uit zijn gitaar. Meer ergernis! Kwestie van het optreden in mineur te beginnen!
Het publiek vond het echter allemaal prima tot het viertal het rustigere Marble Hallinzette. De gas was weg en het vuur ook en het begon allemaal wat slaapverwekkend te klinken. Straffe nummers volgden er niet meer. Toen Protrudi dan nog begon te speechen dat “in zijnen tijd” zich iedereen goed in the mood zoop voor een optreden om ambiance te brengen, hielp dat ook niet. Zelfs toen de drummer zijn drumstel besteeg en zijn t-shirt uittrok kwam er enkel een flauwe reactie. Toen diezelfde drummer dan met veel gevoel voor drama op alle delen van zijn drumstel begon te kloppen, vervolgens neerzakte op het podium en daar een tijdje bleef liggen, kreeg heel de show iets Spinal Tap-achtigs en werd het allemaal wat lachwekkend. Interessant was het helaas niet.
De zaal barstte pas tegen het einde van de set los met Ward 81 uit Lysergic Emanations.Blijkbaar heeft enkel deze plaat wat losgemaakt bij de meeste aanwezigen terwijl de andere albums toch niet veel soeps zijn. Protrudi weet dat natuurlijk ook, want de set werd afgesloten met She’s Wicked en de bisnummers Cinderella en Strychnine, allemaal uit datzelfde album.
Het was leuk om The Fuzztones nog eens bezig te zien maar over heel de lijn voelden we toch vooral plaatsvervangende schaamte.
