Het was druk in de Antwerpse Arenberg, de grote zaal was uitverkocht voor Komil Foo maar ook in de kleine zaal waren alle tickets de deur uit voor The Calicos. De Antwerpse band maakte zijn debuut in 2013, toen nog als begeleidingsband van de uitgeweken Amerikaan Matt Watts, met het album Wayward Wind. Toch is de band pas echt doorgebroken in 2018 toen ze Humo’s Rock Rally wonnen.
De zeskoppige band bracht drie knappe singles uit waardoor ze de kans kregen om op veel festivals te spelen bij ons en bij onze noorderburen. Live klinken ze ongelooflijk straf, ze streven naar perfectie en dat merk je. Om een drukke festivalzomer en druk jaar af te sluiten gaven ze nog een optreden in hun thuisstad.
Helaas waren we te laat voor het voorprogramma, Blue Viola de groep waar ook Aäron Koch van The Calicos bij speelt. Dan maar onmiddellijk naar de hoofdact van de avond, en wat voor een act. De band rond zanger/gitarist Quinten Vermaelen was in bloedvorm. We hebben deze kerels al een paar keer aan het werk gezien, en telkens laten ze een geweldige indruk achter. Deze keer zat alles perfect. De songs vloeiden mooi over in mekaar en het samenspel was subliem. Zo’n indrukwekkend straf geluid neerzetten met z’n zessen zorgt voor de nodige climaxen.
De set werd geopend met een nummer zo nieuw dat het zelfs nog geen titel heeft en dat ze nog maar juist afgewerkt hadden. Maar wat een song was dat! Een nummer waarin Vermaelen zijn vocale kunnen helemaal kan etaleren. En dan die heerlijke samenzang tussen de drie gitaristen, die het nummer naar een hoger niveau tilt. Er was ook plaats voor stevig gitaarwerk wat zorgde voor de nodige afwisseling. The Calicos bliezen met deze opener serieus van onze sokken.
In het tweede nummer, Day By Day, klonken voor het eerst de heerlijke klanken van de pedalsteel. Aäron Koch weet met dit instrument de perfecte sfeer neer te zetten en de songs op een discrete manier op te tillen. De singles Driftwood en Runaway Kid klonken buitengewoon goed. Met Desire zette deze zeskoppige band een heel mooi weids geluid neer. Bij Follow You Down hadden we het gevoel dat dit een hit in wording was, ideaal radio-voer.
Na een uur zat de set erop en kregen we nog een mooie bisronde. De eerste bis, Under The Water, bracht Quinten solo. De intensiteit van de uitvoering kan nauwelijks in woorden uitgedrukt worden. Tegen het einde van de song begaf de gitaar van Quinten het helaas, maar het publiek zat in het gevoel van de song en leefde mee met de zanger zodat hij na een gitaarwissel het nummer gewoon kon verder zetten. Afsluiter van de avond was debuut-single Our House waar ze lekker lange versie van brachten.
Zelden kan je muzikanten met zoveel intens speel-plezier aan het werk zien en dan nog zo iets knap neerzetten, dit was pure klasse. We hebben het nog al gezegd en we zullen het blijven zeggen, die debuutplaat moet er snel aankomen. Het is te begrijpen dat deze klasbakken hun tijd nemen om songs te schrijven en om nog beter te worden als live band, maar zoals we ze gisteren aan het werk zagen, zijn we zeker dat de tijd rijp is.
Je kan de The Calicos dit jaar nog aan het werk zien op 31 oktober als voorprogramma van The Delines in de Brusselse Ancienne Belgique.
Foto’s (c) Cath Van Laere
