Ons schoentje tijdig gezet, je weet toch maar nooit, was het reppen naar de sfeervolle Witloof Bar van Le Botanique, maandagavond 5 december 2022. Die avond maakten we kennis met de zoetgevooisde stem van Tara Clerkin en een interessante vrijage tussen acid jazz, triphop, indietronica en zelfs een vleugje progrock.
Stuiterend, dan weer vloeiend en groovy, moody en gloomy ook. Het Tara Clerkin Trio creëerde een bijzondere soundtrack op sinterklaasavond in de Botanique.
Een kleine twintig minuutjes later dan aangekondigd verschenen Tara Clerkin, Sunny Joe Paradiso en Pat Benjamin ten tonele. Paradiso en Clerkin stonden elkaar ongemakkelijk in de weg te staan achter de tafel met daarop de nodige elektronica en keyboards. Al gauw liet het duo een bevreemdende soundscape op ons los. We hoorden cello’s, violen, een heus onweer zelfs – oei, Sinterklaas hou het veilig op die daken – en de vervormde stem van Clerkin, waarop de zangeres een weinig later ‘live’ inviel, hetzelfde patroon herhalend. Terwijl trakteerde Pat Benjamin ons van achter zijn keyboardeiland op bijzonder fraaie keys.
De eerste composities in de set liepen vrijwel naadloos in elkaar over, met vervormde geluiden die van een andere wereld leken te komen, stuiterende beats, Tara’s stem, live en in loop, Benjamin die plots een heuse grand pianoklank uit de keys toverde, klarinetklanken van Tara, live en in loop, of ook zenuwachtige en hypnotische percussie van Paradiso die ondertussen plaats had genomen achter het drumstel.
Binnen de set van dik een uur gebeurde er best wel veel, je kwam haast oren tekort. Vaak, zeker vanaf de tweede helft van de set, was het dansbaar en bezwerend, jawel, zeg maar gerust groovy.
De stem van Clerkin deed ons soms denken aan die van Petronella Mettermalm van Paatos, wel jammer dat de vocalen soms wat stil zaten in de mix, en dat Clerkin niet meer passages gewoon voluit zong. Ook qua algehele klankkleur gaat de vergelijking met Paatos op, sommige muzikale passages leunden dan weer aan bij Saint-Etienne. Op een gegeven moment voelden we heuse Manchester/Madchester-vibes en plots kwam ook Massive Attack nabij. Maar evengoed ging het de psychedelische tour op of hoorde je pure jazzrock.
De set eindigde nogal abrupt, een bisronde was duidelijk niet voorzien, maar misschien heeft de band nog niet voldoende materiaal? Clerkin stak nogal onhandig en onwennig een duim in de lucht en verdween in de coulissen, Benjamin en Paradiso volgden, al kwam laatstgenoemde nog even terug met een “Thank you”, om vervolgens nog een drietal keer te verschijnen. Vanachter en vanonder de gordijnen. Maar met een klein uurtje – een fraai uurtje als je het ons vraagt – zat het er dus op.
Best knap wat dit trio demonstreerde en de blend van acid jazz, progrock, triphop en indie klonk redelijk geniaal. Hier en daar kan nog wat worden uitgepuurd, bijgeschaafd of verfijnd en wij zouden het niet erg vinden om de stem van Tara, toch de rode draad door het geheel, een prominentere rol toebedeeld te zien.
Maar wat dit trio uit Bristol doet, is bijzonder te noemen. Een band om te volgen. We zijn al benieuwd naar de ‘The next move’!
En hoe was jouw sinterklaasavond?
